Richard Nixon: Różnice pomiędzy wersjami

Drugim poważnym skandalem w otoczeniu prezydenta było oskarżenie o łapownictwo wobec wiceprezydenta Spiro Agnew{{r|Pastusiak841}}. W czasach, gdy pełnił on urząd gubernatora Marylandu, miał przyjmować korzyści majątkowe od firm, którym ułatwiał zawarcie rządowych kontraktów{{r|Pastusiak841}}. Nixon osobiście stanął w obronie swojego zastępcy{{r|Pastusiak841}}. Wobec niepodważalnych dowodów winy Agnew postanowił pójść na układ z biurem prokuratora i ustąpić ze stanowiska w zamian za niższą karę{{r|Pastusiak841}}. 9 października 1973 roku złożył rezygnację, a po kilku miesiącach został skazany na grzywnę w wysokości 10 tysięcy dolarów{{r|Pastusiak841}}. Następcą Agnew na stanowisku wiceprezydenta został [[Gerald Ford]]{{r|Pastusiak841}}.

 

 

Rok później sprawcy zostali postawieni przed sądem, a 23 marca 1973 roku John Dean wyjawił [[Departament Sprawiedliwości Stanów Zjednoczonych|Departamentowi Sprawiedliwości]] powiązania włamywaczy z prezydentem{{r|Pastusiak842}}. Wobec tego Nixon zdymisjonował Deana, Mitchella i Haldemana, samemu nie przyznając się do winy, i poprosił nowego prokuratora generalnego, [[Elliot Richardson|Elliota Richardsona]], aby wyznaczył specjalnego prokuratora do zbadania afery (został nim [[Archibald Cox]]){{r|Pastusiak842}}. W maju Dean zeznał przed Komisją Senacką, że Nixon nagrywał wszystkie rozmowy w [[Gabinet Owalny|Gabinecie Owalnym]] i nagrania te są dowodem, że wiedział o działaniach włamywaczy{{r|Pastusiak842}}. Prokurator Cox zażądał dostępu do nagrań, jednak prezydent odmówił i nakazał Richardsonowi zdymisjonować Coxa{{r|Pastusiak843}}. Prokurator generalny odmówił i sam podał się do dymisji{{r|Pastusiak843}}. Nixon zwrócił się wobec tego do jego zastępcy, [[William Ruckelshaus|Williama Ruckelshausa]], który także odmówił i stracił stanowisko ([[masakra sobotniej nocy]]){{r|Pastusiak843}}. Wobec tego Nixon powołał [[Robert Bork|Borka]] na pełniącego obowiązki prokuratora generalnego i kazał mu zwolnić Coxa{{r|Pastusiak843}}. Bork wykonał polecenie 20 października 1973 roku, ale sąd federalny uchylił to zarządzenie{{r|Pastusiak843}}. Mimo to do sprawy Watergate wyznaczono nowego prokuratora, [[Leon Jaworski|Leona Jaworskiego]]{{r|Pastusiak843}}. W marcu 1974 roku sąd skazał zdymisjonowanych doradców prezydenta, a miesiąc później Jaworski, wspólnie z Komisją Sprawiedliwości Izby Reprezentantów ponownie zażądał wydania taśm z Białego Domu i przygotowywał wniosek o [[impeachment]]{{r|Pastusiak843}}. Nixon wydał część nagrań, jednak sędzia federalny [[John Sirica]] nakazał przekazanie wszystkich{{r|Pastusiak843}}. Prezydent odmówił, wobec czego Jaworski odwołał się do Sądu Najwyższego{{r|Pastusiak843}}.