Wersja z 21:10, 3 mar 2019 edytuj Michał Sobkowski (dyskusja \| edycje) Redaktorzy, Administratorzy 128 238 edycji Anulowanie wersji 56057468 autorstwa Krzysiek 123456789: było poprawnie Znacznik: Anulowanie edycji ← poprzednia edycja		Wersja z 00:16, 30 maj 2020 edytuj anuluj edycję 0byczy (dyskusja \| edycje) Redaktorzy 806 edycji m drobne redakcyjne Znacznik: VisualEditor następna edycja →
Linia 3: Scyntylator pochłania energię promieniowania jonizującego (np. [[gamma]], [[beta]], [[promieniowanie neutronowe]]), a następnie emituje promieniowanie elektromagnetyczne o znacznie większej długości z zakresu [[ultrafiolet]]u, [[światło widzialne]], a nawet podczerwone. Detektory scyntylacyjne były jednymi z pierwszych detektorów promieniowania jonizującego. Pierwszy scyntylator ~~wykonany~~ zawierający płytkę z naniesionym [[Siarczek cynku\|siarczkiem cynku]] skonstruował [[William Crookes]] w 1903 roku i użył go do badania właściwości promieniowania alfa<ref>{{Cytuj książkę \| autor = Nicholas Tsoulfanidis \| tytuł = Measurement and detection of radiation \| wydawca = CRC Press \| data = 2011 \| strony = 171 \| isbn = 978-1-4200-9188-5 \| inni = Sheldon Landsberger}}</ref>. Scyntylatory dzielą się na gazowe, ciekłe i stałe. Ciekły scyntylator powstaje poprzez rozpuszczenie stałego w [[rozpuszczalnik]]u organicznym, takim jak [[ksylen]] czy [[etanol]], ponieważ tego rodzaju rozpuszczalniki są całkowicie przezroczyste dla promieniowania emitowanego przez scyntylator, tj. nie pochłaniają go. Przykładem scyntylatora może być [[siarczek cynku]] lub [[ANPO\|α-NPO]]<ref>{{Cytuj stronę \| url = http://www.carbon14.pl/~andrzej/Dozymetria/Wyklad06.pdf \| tytuł = Detektory scyntylacyjne \| data dostępu = 2018-12-17}}</ref>.

Scyntylator: Różnice pomiędzy wersjami