Legiony Polskie we Włoszech: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m Zabezpieczyła „Legiony Polskie we Włoszech”: Częste wandalizmy ([edytowanie=Dozwolone tylko dla użytkowników automatycznie zatwierdzonych] (wygasa 09:27, 26 cze 2020 (UTC)) [przenoszenie=Dozwolone tylko dla użytkowników automatycznie zatwierdzonych] (wygasa 09:27, 26 cze 2020 (UTC))) |
|||
Linia 24:
Po zawarciu [[Pokój w Lunéville|pokoju w Lunéville]] Legia polska została 21 grudnia 1801 roku przekształcana w dwie półbrygady, które w 1802 roku wcielono do armii włoskiej jako oddziały posiłkowe pod nazwą ''Polacchi al soldo della Republica Italiana''. 1 pułkiem dowodził płk [[Józef Joachim Grabiński]], batalionami: I – [[Szymon Białowiejski]], II – [[Józef Chłopicki]], III - Świderski, IV – [[Stanisław Ignacy Jakubowski]]<ref>[[Henryk Stanisław Mościcki|Henryk Mościcki]]: Z dziejów masonerii w Legiach polsko-włoskich (1805 r.), w: [[Kwartalnik Historyczny]], t. LII 1938, z. 1, s. 34.</ref>.
W 1803 legioniści polscy jako wojsko najemne walczyli z Anglikami w Apuli, a w 1805 przyczynili się do zwycięstwa wojsk napoleońskich we Włoszech pod [[Bitwa pod Castelfranco|Castelfranco]]. Następnie w 1806 brali udział w walkach z ekspedycją sił brytyjskich w Kalabrii (południowe Włochy). W 1807 r. gdy armia napoleońska dotarła na Śląsk podczas wojny z Prusami, w [[Nysa|Nysie]],
Później Napoleon także korzystał z polskich legionistów w wielu kampaniach, były to już jednak inne oddziały. Polscy legioniści walczyli po stronie Napoleona nawet po [[wojny napoleońskie#Kampania rosyjska|klęsce Napoleona]] w 1812 i odwrocie z Rosji. Potem Polacy uczestniczyli w wielu walkach, np. pod [[bitwa pod Lipskiem|Lipskiem]] w 1813 i pod [[bitwa pod Waterloo|Waterloo]] w 1815.
| |||