Przeciwokrętowy pocisk manewrujący: Różnice pomiędzy wersjami

W Polsce nie konstruowano ani nie produkowano pocisków przeciwokrętowych, jedyne używane były pociski importowane z zagranicy. Pierwszy i przez długie lata jedyny używany typ pocisków woda-woda – radziecki [[P-15]], pojawił się od 1964 jako uzbrojenie kutrów rakietowych [[Kutry rakietowe projektu 205|projektu 205]] (''Osa''). Realną wartość bojową na nowoczesnym polu walki utraciły one w latach 80. XX w., lecz do celów ćwiczebnych używano ich do I dekady XXI wieku. Od 1983 używano ich nowocześniejszej wersji rozwojowej – pocisków [[P-21/P-22]], wraz z korwetami rakietowymi [[okręty projektu 1241|projektu 1241RE]] (''Tarantul''), a później niszczycielem rakietowym [[ORP Warszawa (1968)|ORP „Warszawa”]]. Na przełomie lat 80. XX w. i 90 XX w. Polska miała nabyć nowoczesne wówczas radzieckie pociski [[Ch-35 Uran]], mające stanowić uzbrojenie kutrów [[ORP Grom (1995)|projektu 660]], lecz uniemożliwiły to przemiany polityczne i rozpad [[Układ Warszawski|Układu Warszawskiego]]. W konsekwencji, na skutek trudności finansowych, trzy kutry proj. 660 otrzymały nowoczesne szwedzkie pociski [[RBS15|RBS-15]] Mk 2 dopiero w połowie I dekady XXI wieku. Obecnie trwa ich wymiana na nowszy model RBS-15 Mk 3. Ponadto od 2000 Polska otrzymała niewielką liczbę pocisków RGM-84 [[AGM-84/RGM-84/UGM-84 Harpoon|Harpoon]] wraz z dwoma fregatami typu [[Fregaty rakietowe typu Oliver Hazard Perry|''Oliver Hazard Perry'']].

 

 

== Przypisy ==