Wojna włosko-abisyńska (1935–1936): Różnice pomiędzy wersjami

Przed wybuchem wojny cesarz [[Hajle Syllasje I|Haile Selassie]] występował do [[Liga Narodów|Ligi Narodów]] z prośbami o rozsądzenie sporu granicznego, lecz wskutek układów między Francją, Wielką Brytanią i Włochami, Liga Narodów nie próbowała interweniować w tej sprawie. Jedynie ZSRR protestował przeciwko poczynaniom włoskim. 7 października, 3 dni po wybuchu wojny, Liga Narodów uznała, że rząd włoski dopuścił się nieuzasadnionej [[agresja (prawo)|agresji]] na członka Ligi i zapowiedziała wprowadzenie sankcji ekonomicznych dla agresora<ref>[http://trove.nla.gov.au/ndp/del/article/46707483 ''League Declares Italy An Agressor''].</ref>. Sankcje wprowadzone 10 listopada nie objęły jednak najważniejszego surowca – ropy naftowej. Ożywiła się [[Wielka Brytania]], która liczyła na podzielenie stref wpływów w Etiopii z Włochami; Francuzi nie protestowali, zgodnie z obietnicą daną [[Benito Mussolini|Mussoliniemu]]; zaś [[Stany Zjednoczone]] wprowadziły [[izolacjonizm|zakaz sprzedaży broni]] walczącym stronom, co szczególnie ugodziło w Etiopczyków.

 

 

9 grudnia 1935 brytyjski minister spraw zagranicznych [[Samuel Hoare]] oraz premier Francji [[Pierre Laval]] przedstawili rządom walczących państw propozycję zmian granicznych, tzw. [[pakt Hoare-Laval]], na mocy którego Włosi mieli przejąć znaczną część etiopskiego terytorium oraz uzyskać prawo do nieograniczonej ekspansji gospodarczej i emigracyjnej na obszarze wynoszącym około 50% powierzchni Etiopii. Cesarz Etiopii uznał dokument za skandaliczny, nie zadowalał on także Włochów, a jedynym jego skutkiem był zmasowany atak opinii publicznej na obu polityków który doprowadził do ich dymisji.