Catarina Lindqvist: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m +fr: |
m lit. |
||
Linia 1:
'''Catarina Lindqvist''' (ur. [[13 czerwca]] [[1963]] w Kristinehamm), [[tenis]]istka [[Szwecja|szwedzka]], dwukrotna półfinalistka turniejów [[Wielki Szlem|wielkoszlemowych]], zwyciężczyni turniejów zawodowych w grze pojedynczej, reprezentantka w [[Puchar Federacji|Pucharze Federacji]].
Kariera zawodowa praworęcznej Szwedki przypadła na lata [[1983]]-[[1992]]. Pierwsze turniejowe zwycięstwo odniosła w [[1984]], pokonując w finale w [[Stuttgart|Stuttgarcie]] młodą [[Steffi Graf]]. W [[1985]] była w finałach halowych międzynarodowych mistrzostw USA (przegrała z [[Hana Mandlikova|Haną Mandlikovą]]) oraz w halowym turnieju w Filderstadt (porażka z [[Pam Shriver]]), a także pierwszym ćwierćfinale wielkoszlemowym (grudniowa edycja [[Australian Open]], pokonała m.in. Shriver, przegrała z [[Claudia Kohde-Kilsch|Kohde-Kilsch]]). Magazyn "World Tennis" uznał ją za zawodniczkę, która w 1985 poczyniła
Pierwszy półfinał wielkoszlemowy osiągnęła w Australian Open [[1987]]. Rozstawiona z numerem 10, w pokonanym polu pozostawiła wyżej notowane [[Manuela Malejewa-Fragniere|Manuelę Malejewą]] i Pam Shriver, a uległa dopiero [[Martina Navratilova|Martinie Navratilovej]] 3:6, 2:6. W [[1989]] była w półfinale [[Wimbledon]]u, tym razem jako zawodniczka nierozstawiona. Pokonała m.in. [[Natasza Zwieriewa|Nataszę Zwieriewą]], [[Helena Sukova|Helenę Sukovą]], w ćwierćfinale [[Rosalyn Nideffer]]. W półfinale ponownie musiała uznać wyższość Navratilovej, tym razem 6:7, 2:6. W ćwierćfinałach była ponadto na Wimbledonie w [[1986]] oraz w Australian Open w 1989. Cztery razy kwalifikowała się do turnieju Masters. Ostatnie turniejowe zwycięstwo świętowała w [[1991]] w [[Oslo]]. Karierę zakończyła po [[US Open]] [[1992]] (przegrała w I rundzie z Sukovą). Zarobiła na korcie ponad milion dolarów. W deblu nie udało się jej wygrać turnieju, zaliczyła trzy finały ''[[WTA Tour]]''.
Linia 7:
Trenowana przez Brytyjczyka [[John Lloyd|Johna Lloyda]], poza wymienionymi wyżej miała na koncie zwycięstwa m.in. nad [[Wendy Turnbull]], Claudią Kohde-Kilsch, [[Sylvia Hanika|Sylvią Haniką]], [[Jana Novotna|Janą Novotną]], [[Barbara Jordan|Barbarą]] i [[Kathy Jordan]], [[Zina Garrison|Ziną Garrison]]. Nie udało się jej natomiast nigdy pokonać dwóch wybitnych rywalek - Navratilovej i [[Chris Evert|Evert]]. W latach [[1981]]-1992 reprezentowała kraj w [[Puchar Federacji|Pucharze Federacji]] i miała m.in. udział w zwycięstwie nad USA w 1988 (pokonała wówczas [[Lori McNeil]]), kiedy Szwecja awansowała do ćwierćfinału rozgrywek. Swój ostatni reprezentacyjny mecz w 1992 przegrała z Polką [[Katarzyna Nowak|Katarzyną Nowak]] 6:7, 7:6, 3:6, co stanowiło niespodziankę nie tylko ze względu na różnicę w rankingu, ale i poprzedni pojedynek tych tenisistek - w 1991 w Oslo Lindqvist wygrała bez straty gema.
Barw narodowych broniła także na dwóch olimpiadach. W [[Letnie Igrzyska Olimpijskie 1988|Seulu w 1988]] doszła do III rundy (pokonała m.in. [[Nathalie Tauziat]], uległa Manueli Malejewej), cztery lata później w [[Letnie Igrzyska Olimpijskie 1992|Barcelonie]] odpadła już w I rundzie z Meksykanką [[Angelica Gavaldon|Angelicą Gavaldon]]. Przez osiem lat (1983-1991) pozostawała pierwszą rakietą Szwecji. Uhonorowana w [[2005]] miejscem w Hall of Fame szwedzkiego tenisa, w październiku tegoż roku objęła funkcję kapitana reprezentacji w
W lipcu 1988 wyszła za mąż za Amerykanina Billa Ryana.
| |||