Dionizjos I: Różnice pomiędzy wersjami

Ocena tyranii sycylijskiej, jak i samego Dionizjusza, jest bardzo trudna i budziła kontrowersje już w [[Starożytność|starożytności]]. Zarówno w literaturze antycznej, jak i w badaniach nowożytnych ukazano go jako wzorzec tyrańskiego władcy, bezwzględnego i okrutnego. Wokół jego postaci powstało wiele anegdot i opowieści<ref>Przekazanych przede wszystkim przez [[Atenajos]]a i [[Stobajos]]a (por. ''Antologia anegdoty antycznej''. Wrocław: Ossolineum 1970, s. 77-78).</ref>, z których najbardziej znana dotyczy [[Miecz Damoklesa|miecza Damoklesa]]. Według jednego z historyków, kariera Dionizjusza stanowi pierwszy przykład tego, czego mógł dokonać samowładca w czasach rozwiniętej gospodarki pieniężnej<ref>N.G.L. Hammond, ''Dzieje Grecji'', dz. cyt., s. 563.</ref>. Choć tyran nie stworzył jednolitego państwa, za jego rządów Syrakuzy odgrywały na greckim Zachodzie przywódczą rolę, podobną roli Aten w regionie egejskim w V stuleciu. Były głównym ośrodkiem wymiany handlowej pomiędzy Grecją, Italią i Kartaginą, ich pieniądz był najsilniejszą walutą w zachodniej strefie Śródziemnomorza. Nietrwała w istocie władza Dionizjusza opierała się na sile obcej, terrorze, przekupstwie i manipulacjach politycznych; faktycznie nie stworzył on jednolitego państwa. Poprzez zaciąg i osiedlanie ogromnej ilości najemników doprowadził do wymieszania różnych narodowości, przez co na Sycylii uległ obniżeniu poziom kultury helleńskiej. W dziedzinie wojskowości przewyższył innych ówczesnych dowódców najemników jako organizator udanych operacji morsko-lądowych. Nie będąc wybitnym strategiem, jako pierwszy z Greków docenił i rozwinął sztukę oblężniczą, wprowadził też znaczące innowacje w okrętownictwie. Choć metodami politycznymi wyrządził więcej szkody niż ktokolwiek, jego największą zasługą było niewątpliwie powstrzymanie kartagińskiej ekspansji na Sycylii<ref>N.G.L. Hammond, ''Dzieje Grecji'', dz. cyt., s. 563-566.</ref>.