Emirat Kordoby: Różnice pomiędzy wersjami

Buntownicy, mając w pamięci poprzednią rebelię, zaatakowali najpierw berberskie garnizony w Talaverze i Santaver. Opanowali również [[Calatrava la Vieja]], najważniejszą fortecę między doliną, w której leżało Toledo a doliną Gwadalkiwiru. Utrzymali się tam aż do 834 roku. Haszim zginął już w 831 roku w bitwie z wojskami emira wysłanymi w celu przywrócenia kontroli nad miastem. Mimo śmierci lidera Toledańczycy odparli najazd i nie poddawali się, mimo ataków zarówno ze strony Kordoby jak i Berberów z [[Calatrava la Vieja|Calatravy]], którzy oblegali miasto dwukrotnie, w 835 i 836 roku. Ostatecznie skapitulowali dopiero w czerwcu 837 roku, kiedy Toledo zostało zaatakowane przez wojska brata emira, al-Walida. Dowódca zwycięskiej armii został mianowany gubernatorem miasta<ref name=makki/>. Nowy zarządca odbudował fortyfikacje wewnątrz miasta i obsadził je swoimi oddziałami. W ten sposób powstała wewnętrzna twierdza, mająca ułatwić pacyfikację miasta i zapewnić schronienie stronnikom Umajjadów w razie następnych rewolt. Z tej samej przyczyny zniszczono część murów okalających miasto. Skutkiem rewolt i ich bezwzględnego często tłumienia, Toledo podupadło, a jego rola w regionie zmalała na rzecz położonego bardziej na zachód, Badajoz.

 

 

''Status quo'' między Banu Kasi a Umajjadami zostało naruszone w 842 roku. Abd ar-Rahman chciał wówczas wykorzystać zamęt panujący w krajach Franków i wysłał na północny wschód wojska, których zadaniem było najechanie [[Narbona|Narbony]]. Na czele wyprawy stanął dowódca mianowany przez Kordobę, ale miał w niej wziąć udział również Musa ibn Musa, patriarcha Banu Kasi, jako dowodzący awangardą. Między Musą a dowódcą Abd ar-Rahmana doszło do różnicy zdań i sporu, w wyniku którego wyprawa zakończyła się fiaskiem. Musa wypowiedział wówczas posłuszeństwo emirowi i ogłosił się niezależnym władcą. W 843 roku wojska Abd ar-Rahmana prowadzone przez generała al-Harita najechały tereny zajęte przez Banu Kasi i ich stronników. Musa, spodziewający się ataku, zawarł sojusz z Garcią, władcą niezależnego, chrześcijańskiego państewka ze stolicą w Pampelunie. Połączone siły chrześcijan i Musy rozbiły wojska wysłane przez emira w bitwie nieopodal [[Borja (prowincja Saragossa)|Borji]]. Al-Harit został schwytany i zabity, a jego armia w zasadzie przestała istnieć. Rok później Abd ar-Rahman ponownie zaatakował buntowników, ale tym razem wojska wysłane przez Kordobę były o wiele liczniejsze, a na ich czele stał Muhammad, syn i przewidywany następca emira. Do bitwy między obydwoma stronami doszło w okolicach Pampeluny i tym razem zakończyła się ona triumfem wojsk Abd ar-Rahmana. Musa ukorzył się przed swoim zwierzchnikiem, ale w przeciwieństwie do innych przywódców buntów przeciw Umajjadom, nie został ani zabity ani wygnany. Posiadał bowiem bardzo silne wpływy w północno-wschodniej części Al-Andalus i cieszył się tu dużym poparciem<ref>Lorenzo Jimenez Jesus, ''La Dawla de los Banu Qasi. Origen, auge y caıda de una dinastıa muladı en la frontera superior de al-Andalus'', Madrid, 2010</ref>. Emir, obawiając się reakcji ze strony stronników Musy, uznał, iż najlepiej będzie wrócić do stanu sprzed wojny. Senior Banu Kasi uzyskał więc przebaczenie i mógł powrócić do swojej siedziby w Tudeli, gdzie ponownie zbuntował się w 847 roku<ref name=makki/>.