Kossakówka: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m drobne redakcyjne |
drobne redakcyjne |
||
Linia 40:
W roku 1884 willę przejął od ojca syn [[Wojciech Kossak|Wojciech]]. Od tej pory w Kossakówce były już dwie pracownie dwóch wybitnych polskich malarzy. Troskę o gniazdo rodzinne przejęła po babci Juliuszowej nowa pani Kossakowa – Maria Wojciechowa. Tym samym Kossakówka stała się domem rodzinnym dla następnego pokolenia tej artystycznej rodziny, dzieci Wojciecha: [[Jerzy Kossak|Jerzego Kossaka]], [[Maria Pawlikowska-Jasnorzewska|Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej]] i [[Magdalena Samozwaniec|Magdaleny Samozwaniec]].
W roku 1942 po śmierci Wojciecha dom przejął jego syn Jerzy. Po wyjeździe sióstr mieszkał tam razem ze swoją córką Marią z pierwszego małżeństwa, z drugą żoną Elżbietą Dzięciołowską-Śmiałowską i córkami z drugiego małżeństwa - [[Gloria Kossak|Glorią]] i [[Simona Kossak|Simoną]].
Po wojnie groziło Kossakówce wyburzenie, ale uchroniła ją postawa Elżbiety<ref>Bogusław Darowski twierdzi, że to jego ciotka Magdalena Samozwaniec przyczyniła się do uratowania Kossakówki, przez wpisanie jej na listę zabytków. ''Magdalena córka Kossaka. Wspomnienia o Magdalenie Samozwaniec'', zebrał i opracował Rafał Podraza, PIW, {{ISBN|978-83-06-03080-8}}.</ref>, żony Jerzego, która wywalczyła u [[Włodzimierz Sokorski|ówczesnego ministra kultury]] uznanie Kossakówki za pamiątkę narodową. 25 maja 1960 roku budynek został wpisany do [[rejestr zabytków|rejestru zabytków]] (nr A-951 z 25.05.1960)<ref name="zabytek"/>. Dom został wyremontowany, jednak na tym zakończył się protektorat państwa. W latach 80. XX dworek zaczął podupadać.
| |||