Muzykant: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m Wycofano edycje użytkownika 159.205.210.181 (dyskusja). Autor przywróconej wersji to Ented. Znacznik: Wycofanie zmian |
drobne redakcyjne |
||
Linia 4:
Muzykant uczył się ze słuchu u mistrza, starszego i wprawnego już w muzykowaniu sąsiada lub członka rodziny. Płacił za naukę w naturze (np. zbożem) albo odpracowywał w gospodarstwie lub grając z mistrzem na zabawach lub weselach. Jako że muzyka stanowiła nieodzowny element kultury duchowej wsi, obecność muzykanta była pożądana w trakcie wszystkich ważniejszych wydarzeń, związanych z rokiem obrzędowym ([[kolędowanie]], [[dożynki]] – okrężne) czy ze zwyczajami rodzinnymi (chrzciny, [[Przyjęcie weselne|wesele]]).
Dojrzały muzykant miał w repertuarze (opanowanym pamięciowo) co najmniej 100 melodii, granych w różnych wariantach i ozdabianych w wypracowanym przez siebie indywidualnym stylu i manierze. Akompaniował śpiewom, ale przede wszystkim jego zadaniem było sprawnie i wytrwale grać do [[taniec|tańca]] w czasie wielogodzinnych potańcówek. Byli muzykanci – profesjonaliści, którzy z grania czerpali większe dochody niż z gospodarki, a także muzykanci okazjonalni oraz tacy, którzy realizowali się poza głównym nurtem życia społeczności wiejskiej, artyści – samotnicy. Karierę zaczynali jako chłopcy
Mianem muzykanta określano instrumentalistę, grającego na wiodącym w kapeli, melodycznym, instrumencie, najczęściej skrzypcach, a także [[dudy|dudach]] wielkopolskich, koźle lubuskim, [[dudy|gajdach]] żywieckich, [[harmonia (instrument)|harmonii]] trzyrzędowej (zwłaszcza po I wojnie światowej) czy niektórych instrumentach dętych.
|