Rozpad Jugosławii: Różnice pomiędzy wersjami

2 stycznia 1993 roku rozpoczęły się negocjacje w Genewie. Mediatorami byli [[Cyrus Vance]] (z ramienia ONZ) i [[David Owen]] (z ramienia Unii Europejskiej){{odn|Benson|2004|s=233}}. Plan Vance’a i Owena zakładał między innymi podział Bośni i Hercegowiny na dziesięć samodzielnych prowincji (po trzy dla Muzułmanów, Serbów i Chorwatów plus Sarajewo wraz z przylegającymi obszarami). Serbia miała otrzymała 43% terytorium Bośni i Hercegowiny. Mający zastrzeżenia Alija Izetbegović postawił na dwa warunki kontynuowania negocjacji: uznanie niepodległej Bośni i Hercegowiny na arenie międzynarodowej oraz oddanie ciężkiego uzbrojenia pod kontrolę Organizacji Narodów Zjednoczonych{{odn|Korzeniewska-Wiszniewska|2008|s=150}}. Wobec planu negatywnie odniosła się Serbia. Na konferencji pokojowej Serbowie zaproponowali utworzenie ''państwa kompleksowego''. W jej składzie miały znaleźć się trzy narody, a większość kompetencji miało być przekazane prowincjom. Postanowienia odrzuciła również Republika Serbska{{odn|Korzeniewska-Wiszniewska|2008|s=151}}. Chorwacja przychylnie odniosła się do planu{{odn|Benson|2004|s=233}}. Plan Vance’a-Owena poparł nowo wybrany prezydent Stanów Zjednoczonych [[Bill Clinton]]{{odn|Korzeniewska-Wiszniewska|2008|s=152}}. 4 marca 1993 roku Amerykanie przekonali Muzułmanów i Chorwatów do utworzenia federacji. Rosja ostrzegła Serbię, że wycofa swoje poparcie dla Belgradu, jeśli odrzuci to rozwiązanie. 18 marca w Waszyngtonie podpisano porozumienie o utworzeniu federacji. MiałaPoczątkowo mała ona obejmować 30% terytorium Bośni, a (docelowo objąć 50%) terytorium Bośni i nie zajmować obszaru zamieszkało przez Serbów. Federacja miała składać się z kantorów{{odn|Gaca|Kamińska|Naworski|2000|s=174}}.