Znak ironii: Różnice pomiędzy wersjami

'''Znak ironii''' – nieużywany [[Interpunkcja|znak interpunkcyjny]] umieszczany na końcu zdania. Zdanie z umieszczonym na końcu znakiem ironii powinno się rozumieć [[Ironia|ironicznie]]. Znak ten nie funkcjonuje w żadnym systemie interpunkcyjnym.

W 1668 roku Brytyjczyk [[John Wilkins]] w manifeście „An Essay towards a Real Character and a Philosophical Language” zaproponował użycie [[Wykrzyknik|odwróconego wykrzyknika]] (¡) jako znaku ironii. Kolejną próbę stworzenia znaku ironii podjął w 1841 roku Belg Marcelin Jobard, zaproponował on użycie [[Ideogram|ideogramu]] przypominającego choinkę odwróconą do góry nogami. W 1899 francuski poeta Alcanter de Brahm (znany także jako Marcel Bernhardt) zaproponował użycie point d’ironie, który z czasem wyewoluował w lustrzane odbicia znaku zapytania (⸮), znak ten służył do oznaczenia ironii i sarkazmu. W 1966 roku Francuz Hervé Bazin użył greckiej litery [[Psi (litera)|psi]] z kropką na spodzie do zaznaczenia sarkazmu. W marcu 2007 roku fundacja Stichting Collectieve Propaganda van het Nederlandse Boek wprowadziła znak ironii w formie przetrąconego wykrzyknika (ironieteken). Motywowane jest to częstym używaniem w [[Język niderlandzki|języku niderlandzkim]] wykrzyknika w nawiasach do określania ironii (!). W 2010 roku powstał SarcMark przypominający odwróconą szóstkę z kropką w środku. Graficzne wskaźniki ironii, z jednej strony, zapobiegają pomyłkom w rozpoznawaniu ironii, lecz z drugiej, czynią ironię mniej subtelną, pozbawiają odbiorcę satysfakcji z samodzielnego odczytania ironicznej treści<ref>{{Cytuj |tytuł = Nieistniejący znak ironii i sarkazmu |data = 2018-10-31 |data dostępu = 2021-02-10 |opublikowany = Łowca Słów |url = http://www.lowcaslow.pl/nieistniejacy-znak-ironii-i-sarkazmu/ |język = pl-PL}}</ref>.