Józef Baryła: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
drobne merytoryczne, źródła/przypisy |
|||
Linia 25:
== Życiorys ==
W czasie [[II wojna światowa|II wojny światowej]] pracował jako [[robotnik]] w [[Huta Szkła
Na początku swej kariery wojskowej służył w [[artyleria|artylerii]]. Od 1947 był dowódcą plutonu w [[23 Kołobrzeski Pułk Artylerii Lekkiej|23 Pułku Artylerii Lekkiej]] w [[Bielsko-Biała|Bielsku-Białej]] (pułk ten wchodził w skład [[6 Pomorska Dywizja Piechoty|6 Dywizji Piechoty]] w [[Kraków|Krakowie]]). W 1949 przeszedł do aparatu partyjno-politycznego wojska. Początkowo był kierownikiem sekcji polityczno-wychowawczej w [[40 Pułk Artylerii Lekkiej (LWP)|40 Pułku Artylerii Lekkiej]] w [[Jarosław (województwo podkarpackie)|Jarosławiu]] (pułk ten znajdował się w strukturach [[9 Drezdeńska Dywizja Piechoty|9 Dywizji Piechoty]] w [[Rzeszów|Rzeszowie]]). W 1949 przeszedł na stanowisko inspektora Zarządu Politycznego [[Krakowski Okręg Wojskowy|Dowództwa Okręgu Wojskowego nr V]] w Krakowie. Od 1950 studiował w [[Wojskowa Akademia Polityczna im. Feliksa Dzierżyńskiego|Wojskowej Akademii Politycznej im. Feliksa Dzierżyńskiego]] w [[Warszawa|Warszawie]], którą ukończył z pierwszą lokatą w 1953 (w 1956 uzyskał stopień magistra pedagogiki). W latach 1953–1955 był zastępcą komendanta do spraw politycznych [[Oficerska Szkoła Samochodowa|Oficerskiej Szkoły Samochodowej]] w [[Piła (miasto)|Pile]]. W latach 1955–1960 zastępca ds. politycznych dowódcy [[8 Dywizja Artylerii Przełamania|8 Dywizji Artylerii Przełamania]] w [[Bemowo Piskie|Bemowie Piskim]]. W latach 1960–1968 – zastępca szefa Zarządu Propagandy i Agitacji [[Główny Zarząd Polityczny Wojska Polskiego|Głównego Zarządu Politycznego WP]].
Linia 47:
21 grudnia 1985 wybrany na sekretarza KC PZPR. W związku z tym faktem 4 stycznia 1986 został urlopowany z wojska i przestał być szefem GZP WP. Od tego momentu wchodził w skład ścisłych władz partyjnych. Jako sekretarz KC nadzorował pion organizacyjny KC oraz [[Ministerstwo Obrony Narodowej|MON]] i [[Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji|MSW]]. W latach 1985–1986 – przewodniczący Komisji Prawa i Praworządności KC PZPR. Na X Zjeździe PZPR (3 lipca 1986) wybrany na członka [[Biuro Polityczne KC PZPR|Biura Politycznego KC PZPR]]. Od lipca 1986 do marca 1989 przewodniczący Komisji ds. Wewnątrzpartyjnych oraz Działalności Partii w Organach Przedstawicielskich i Administracji Państwowej KC PZPR oraz przewodniczący Rady Redakcyjnej „Życia Partii”. Stał także na czele Zespołu [[Komitet Obrony Kraju|Komitetu Obrony Kraju]] ds. Patriotyczno-Obronnego Wychowania Społeczeństwa ze Szczególnym Uwzględnieniem Młodzieży.
Ponadto w latach 1985–1989 był [[Poseł|posłem]] na [[Sejm PRL]] [[Posłowie na Sejm Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej IX kadencji|IX kadencji]] z okręgu [[Bydgoszcz]], członkiem Prezydium Klubu Poselskiego PZPR oraz członkiem Sejmowej Komisji Edukacji Narodowej. Był długoletnim zastępcą przewodniczącego, a w latach 1984–1989 przewodniczącym Komitetu Redakcyjnego kwartalnika „[[Przegląd Historyczno-Wojskowy|Wojskowego Przeglądu Historycznego]]”. W latach 1985–1990 – członek Prezydium Rady Naczelnej [[Związek Bojowników o Wolność i Demokrację|ZBoWiD]]. W latach 1983–1989
14 czerwca 1988 odwołany z funkcji sekretarza KC PZPR. W dniach 20–21 grudnia 1988, na I części X Plenum KC PZPR, gen. [[Wojciech Jaruzelski]] przeprowadził głęboką rekonstrukcję kierownictwa PZPR. Z Biura Politycznego KC odeszło sześciu z piętnastu członków: Józef Baryła oraz [[Jan Główczyk (dziennikarz)|Jan Główczyk]], [[Tadeusz Porębski]], [[Zbigniew Messner]], [[Zygmunt Murański]] i [[Zofia Stępień]] (po ich odejściu awansowali w strukturach PZPR m.in. [[Stanisław Ciosek]], [[Leszek Miller]] i [[Zygmunt Czarzasty]]), co umożliwiło podczas II części tego Plenum, która odbyła się w styczniu 1989, podjęcie decyzji o rozpoczęciu rozmów z „[[Niezależny Samorządny Związek Zawodowy „Solidarność”|Solidarnością]]”, które zakończyły się likwidacją PZPR-owskiego systemu władzy w PRL.
| |||