Analfabetyzm: Różnice pomiędzy wersjami

Planową akcję likwidacji analfabetyzmu w Polsce przeprowadził w latach 1949–1952 rząd [[Polska Ludowa|Polski Ludowej]]. Pierwsze próby podjęto już w 1945 r. Departament Oświaty i Kultury Dorosłych Ministerstwa Oświaty opracował projekt dekretu o obowiązkowym nauczaniu analfabetów. Jednak dopiero ustawa z 7 lipcakwietnia 1949 r. wprowadziła obowiązek bezpłatnej nauki dla analfabetów i półanalfabetów od 14 do 50 roku życia<ref>{{Cytuj |tytuł = Ustawa z dnia 7 kwietnia 1949 r. o likwidacji analfabetyzmu| data= |opublikowany = sejm.gov.pl |url = http://isap.sejm.gov.pl/isap.nsf/DocDetails.xsp?id=WDU19490250177 |data =}}</ref>. Na [[Ludowe Wojsko Polskie]] również nałożono obowiązek nauczania żołnierzy odbywających służbę wojskową. Świadectwa ukończenia kursu otrzymało 618 298 osób. W 1952 r. sejm uchwalił zakończenie akcji<ref>Tadeusz Łepkowski, ''Mały słownik historii Polski'', Warszawa 1964, s. 170.</ref>. W 1958 rozpoczęto likwidację wtórnego analfabetyzmu, który stał się zjawiskiem marginalnym i wynosił w 1978 – 0,9%<ref>Tadeusz Łepkowski, ''Leksykon historii Polski po II wojnie światowej 1944-1997'', Warszawa 2003, s. 15.</ref>.