Pejzaż z szubienicą: Różnice pomiędzy wersjami

Obraz przedstawia krajobraz namalowany w typowej manierze artysty. Widać na nim rozległą łąkę, ludzi radośnie tańczących lub oddających się codziennym czynnościom oraz wioskę leżącą u stóp wzgórza zamkowego. Spokój harmonii i sielskiego nastroju burzy szubienica ze sroką widoczną na pierwszym planie. Flamandzki malarz, teoretyk sztuki i biograf [[Karel van Mander|van Mander]] opisując dzieło powiedział<ref>{{Cytuj książkę | autor = Ernst Günther Grimme | tytuł = Peter Bruegel, Leben und Werk | miejsce = Kolonia | data = 1973 | strony = 105}}; za R. Hagen: ''Bruegel - dzieła wszystkie'' s. 11.</ref>: {{CytatDCytat
|treść = ...zapisał żonie obraz ze sroką i szubienicą. Poprzez srokę nawiązywał do plotek, że cieszono by się gdyby go powieszono.
|styl = środek
}} [[Szubienica|Szubienice]] w czasach Bruegla kojarzyły się z hiszpańskimi rządami, a śmierć przez [[powieszenie]] – jako najbardziej hańbiąca<ref group=uwaga>Złoczyńców najczęściej skazywano na ścięcie głowy mieczem lub na śmierć od ognia.</ref> – była najczęściej zarezerwowana dla protestanckich kaznodziejów. Terror, jaki wprowadzał książę [[Dom Alba|Alby]] [[Ferdynand Álvarez de Toledo, książę Alba|Fernando Álvarez de Toledo]], oparty był na plotce lub denuncjacji. Być może ona właśnie przyczyniła się do kłopotów życiowych malarza. Odniesienie polityczne do rządów Alby Bruegel zaakcentował w dwóch dziełach: ''[[Nawrócenie Szawła|Nawróceniu Szawła]]'' i w ''[[Rzeź niewiniątek (obraz Pietera Bruegla starszego)|Rzezi niewiniątek]]''. Przedstawienie szubienicy w połączeniu z postacią siedzącą w kucki, widoczną w lewym rogu, oraz tańczącymi postaciami pod nią, nawiązuje również do dwóch ''[[Przysłowia niderlandzkie|Przysłów niderlandzkich]]'' powstałych w tym okresie. Pierwsze przysłowie brzmiało ''srać na szubienicę'', co oznaczało człowieka niebojącego się szubienicy, śmierci lub władzy (chodziło o władzę hiszpańskiego namiestnika w Niderlandach). Wyrażenie ''tańcząc pod szubienicą'' odnosiło się do osób niebojących się niebezpieczeństw albo niezauważających ich. Połączenie motywów politycznych i przysłów ludowych było typowym elementem w twórczości Bruegla.