Jan Paweł I: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
dodanie informacji o młodości |
Nie podano opisu zmian |
||
Linia 99:
=== Kapłaństwo ===
[[Plik:Albino Luciani, 1932.jpg|thumb|240px|Albino Luciani jako prezbiter (1932)]]
[[Sakrament święceń|Wyświęcony]] na [[prezbiter|księdza]] 7 lipca 1935. Luciani służył następnie jako wikary w swoim rodzinnym Forno di Canale, zanim został profesorem i wicerektorem seminarium Belluno w 1937 roku{{r|p2}}. Uczył między innymi [[Teologia dogmatyczna|teologii dogmatycznej]] i moralnej, [[Kodeks prawa kanonicznego|prawa kanonicznego]] i [[Sztuka sakralna|sztuki sakralnej]]. W 1941 roku Luciani rozpoczął pracę nad doktoratem z teologii pt. ''L'origine dell'anima uimana secondo Antonio Rossmini'' na [[Papieski Uniwersytet Gregoriański|Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim]], którą obronił 27 lutego 1947{{r|p2}}{{odn|Dopierała|2019|s=999}}.
Jego dużym osiągnięciem było zorganizowanie w 1949 roku [[Kongres eucharystyczny|Kongresu Eucharystycznego]] w Belluno. W tym samym roku opublikował swoją pierwszą książkę ''Okruchy katechizmu'' (''Catechetica in briciole''){{r|Kelly}}. W 1947 roku został mianowany kanclerzem biskupim{{r|p2}}, a w 1954 roku biskup Belluno [[Girolamo Bartolomeo Bortignon]] powołał go na [[Wikariusz generalny|Wikariusza Generalnego]] swojej [[diecezja|diecezji]]{{r|Kelly}}. === Biskup ===
Linia 105 ⟶ 107:
W dniu 15 grudnia 1958 roku, Luciani został mianowany biskupem [[Diecezja Vittorio Veneto|Vittorio Veneto]] przez [[Jan XXIII|Jana XXIII]]. [[Sakra|Sakrę biskupią]] otrzymał 27 grudnia z rąk papieża, a współkonsekratorami byli Girolamo Bortignon i Gioacchino Muccin. Luciani objął diecezję 11 stycznia 1959 roku, przyjmując ''Humilitas'' (''Pokorę'') jako motto biskupie. W swoim pierwszym kazaniu, 11 stycznia 1959, powiedział: „Chciałbym być biskupem, który jest nauczycielem i sługą”{{r|p2}}. Mieszkał bardzo skromnie na zamku San Marino. Odwiedzał chorych i cierpiących w zwykłej [[sutanna|sutannie kapłańskiej]]{{odn|Dopierała|2019|s=999}}.
Jako biskup brał udział we wszystkich sesjach [[Sobór watykański II|Soboru watykańskiego II]], lecz nie odegrał tam istotnej roli{{r|Kelly}}{{odn|Dopierała|2019|s=999}}. Podczas soboru zaprzyjaźnił się z m.in. [[Stefan Wyszyński|Stefanem Wyszyńskim]]{{odn|Seabeck|Seabeck|2004|s=33}}. Opowiedział się za nauczaniem papieskim zawartym wówczas w kwestionowanej encyklice ''[[Humanae vitae]]''{{odn|Dopierała|2019|s=1000}}. 18 kwietnia 1962 roku wystosował list pasterski zatytułowany „Notatki o soborze”, aby zwrócić uwagę wiernych na strukturę obrad i ogólny cel Soboru, a przede wszystkim na kwestie doktrynalne i praktyczne{{r|p3}}.
Między 1965 a 1969 stanął w obliczu schizmy w Montanerze. Prawie wszyscy mieszkańcy postanowili wyrzec się [[katolicyzm]]u i przyjąć religię [[Prawosławie|prawosławną]], ponieważ nie zgodzili się z decyzją Lucianiego o mianowaniu Johna Gavy nowym księdzem w 1966, wtedy on powiedział, że mała wioska potrzebuje tylko jednego księdza i że jest on jedynym autorytetem wśród kandydatów. Nieustannie proponował nowych księży, lecz spotykał się z odmową. W końcu wycofał [[Hostia|konsekrowane hostie]] i zakazał wszystkim księżom odprawiania [[Msza|mszy]] lub udzielania [[sakrament]]ów do czasu przyjęcia nowego wikariusza przez parafian{{r|schizma}}.
=== Patriarcha Wenecji ===
[[Plik:Paolo VI e Luciani.jpg|thumb|240px|Albino Luciani z papieżem [[Paweł VI|Pawłem VI]] (1972)]]
15 grudnia 1969 [[Paweł VI]] mianował go [[patriarcha Wenecji|patriarchą Wenecji]]{{r|FIU}}. [[Ingres]] obył się 3 lutego 1970 roku{{odn|Seabeck|Seabeck|2004|s=39}}. Na [[Synod_Biskupów#Sesje_Zwyczajne|Synodzie Biskupów]] w 1971 Luciani zasugerował, aby diecezje w krajach uprzemysłowionych wysyłały 1% swoich dochodów do krajów Trzeciego Świata oraz optował za uświadamianiem ludziom problemu ubóstwa{{r|synod1971}}. W 1972 został wiceprzewodniczącym [[Konferencja Episkopatu Włoch|Konferencji Episkopatu Włoch]] i pełnił tę funkcję do 1976 roku{{r|Kelly}}.
Podczas dziewięcioletniego pobytu w diecezji zwołał pięć konferencji ekumenicznych. Luciani starł się z księżmi, którzy popierali liberalizację rozwodów we Włoszech, ostatecznie zawieszając niektórych z nich{{r|p1}}. W 1975 roku zasugerował, że będzie kara dyscyplinarna dla księży, którzy opowiadali się za Partią Komunistyczną lub innymi ugrupowaniami lewicowymi{{r|pismo1}}. === Kardynał ===
Linia 119 ⟶ 126:
[[Plik:Albino Luciani, 1973.jpg|thumb|240px|Albino Luciani (1973)]]
Opublikował szereg artykułów w formie listów do sławnych postaci z historii i literatury, np. do Pinokia, w których poruszał aktualne problemy współczesności, zwanych ''Illustrissimi'' w czasopiśmie ''Messagero di Sant'Antonio''{{r|Kelly}}{{odn|Dopierała|2019|s=1000}}. Po ukazaniu się książki ''Illustrissimi'' (''Listy do sławnych postaci'') w 1978, Luciani miał stwierdzić, że gdyby nie został księdzem, pewnie byłby [[dziennikarz]]em{{r|Kelly}}. W 1976 roku Luciani sprzedał złoty krzyż i złoty łańcuszek do piersi, który dostał od papieża [[Jan XXIII|Jana XXIII]] (który kiedyś należał do papieża [[Pius XII|Piusa XII]]), aby zebrać pieniądze dla niepełnosprawnych dzieci{{r|p4}}.
▲Jako patriarcha Wenecji Luciani założył kliniki poradnictwa rodzinnego, aby pomagać biednym w rozwiązywaniu problemów małżeńskich, finansowych i seksualnych. Był postrzegany jako obrońca ubogich i nawet raz nakazał sprzedaż złota w kościołach, aby zapewnić pieniądze na pomoc niepełnosprawnym dzieciom{{r|pismo1}}. Zainicjował wiele akcji charytatywnych.
=== Wybór na papieża ===
| |||