Wikipedystka:Soldier of Wasteland/brudnopis8: Różnice pomiędzy wersjami
Usunięta treść Dodana treść
m MalarzBOT: usuwanie powtórzonych parametrów z szablonów |
cd Znacznik: Edytor kodu źródłowego 2017 |
||
Linia 279:
Środowiskiem życia astrapii lśniących są lasy w wyższych partiach gór i [[las mglisty|lasy mgliste]] w piętrze subalpejskim, aż po [[granica drzew|granicę drzew]]; do tego obrzeża lasów i ich izolowane połacie. Zamieszkuja również lasy, w których prowadzi się wycinkę części drzewostanu lub narusza środowisko w inny sposób{{r|botw}}.
Astrapie lśniące odnotowywane były na wysokościach między
<<...>>
=== Pożywienie ===
Astrapie lśniące żywią się głównie [[owoc]]ami{{r|hbw|gb}}. Według Beehler i Pruett-Jones (1983) stanowią one około 85% pokarmu; są to dane „umiarkowanie pewne”{{r|bp83}} i nie uwzględniają lokalnych różnic{{r|gb}}.
Jednymi z chętniej jedzonych przez astrapie lśniące owoców są te [[szeflera|szeflery]] (''Schefflera''){{r|hbw|gb}}, podobne preferencje mają astrapie białosterne{{r|gb}}. Healey (1989) prowadził badania terenowe w okolicy wioski Tsuwenkai ({{współrzędne|5°25'S 144°38'E}}, około 60 km na zachód od [[Góra Wilhelma|Góry Wilhelhma]]). Wymienia kilka rodzajów roślin, których owoce zjadają astrapie lśniące (i inne cudowronki). Były identyfikowane przez rdzennych mieszkańców, stąd dopiero znajomość ich języka pozwoliła na skojarzenie tych określeń z nazwami naukowymi. Były to owoce drzew: szeflery, ''[[Trema orientalis]]'' ([[wiązowate]]), ''[[Timonius]]'' ([[marzanowate]]), ''[[Rhododendron macgregoriae]]'' ([[wrzosowate]]) i dzikich [[banan]]ów (''Musa''), jednego drzewa nie zidentyfikowano; pnączy: [[szczudla|szczudli]] (''Freycinetia'') i [[
Większość wymienionych roślin owocuje przez cały rok, jednak szeflera, [[różanecznik]] ''R. macgregoriae'' i niezientyfikowane drzewo owocują w suchszych okresach w roku{{r|tsuwe}}. Kwapena (1985) obserwował karmienie młodych astrapii [[jeżyna]]mi (''Rubus'') i owocami ''[[Pittosporum]]'' ([[Pittosporaceae]]){{r|gb}}.
Zazwyczaj astrapie lśniące żerują w górnych warstwach lasu, na około górnej ⅓ wysokości. Schodzą również niżej, aż po samo podłoże{{r|hbw}}. Żywej zdobyczy szukają na konarach pokrytych mchem i epifitami, wzdłuż pnia, gałęzi i listowia oraz u nasady liści [[pandan]]ów{{r|hbw|gb2}}. Do tego przeszukuje martwe konary i ściółkę przez „cyrklowanie” – wbijanie dzioba w dana powierzchnię i otwieranie go{{r|hbw}}.▼
▲Zazwyczaj astrapie lśniące żerują w górnych warstwach lasu, na około górnej ⅓ wysokości. Schodzą również niżej, aż po samo podłoże{{r|hbw}}. Żywej zdobyczy szukają na konarach pokrytych mchem i epifitami, wzdłuż pnia, gałęzi i listowia oraz u nasady liści [[pandan]]ów{{r|hbw|gb2}}. Do tego przeszukuje
=== Tryb życia i zachowanie ===
Zazwyczaj astrapie lśniące przebywają samotnie. Czasem widywane są w parach, w których jeden z ptaków może być dorosłym samcem, albo w grupach złożonych z 3–7 osobników z upierzeniem w typie samicy{{r|hbw}}.
<<...>>
Linia 300 ⟶ 302:
[[Plik:Astrapia stephaniae egg Ibis 1912 pl III fig 3.png|thumb|Ilustracja z 1912 ukazująca jajo astrapii lśniącej złożone w niewoli rok wcześniej{{r|ibis12}}]]
<<...>> [https://peerj.com/articles/3987/ toki]
Aktywność lęgową odnotowywano we wszystkich miesiącach roku oprócz kwietnia. Zniesienia stwierdzano w maju, czerwcu i od września do lutego, a [[toki]] – w czerwcu, sierpniu i grudniu{{r|hbw}} (według innego źródła cały rok, szczególnie w suchszych miesiącach, a rzadziej od czerwca do sierpnia podczas intensywnego pierzenia{{r|gb}}).
Systemem rozrodczym astrapii lśniących jest [[poligynia]]{{r|lek|colvoc|hbw}}. Przynajmniej do końca 2. dekady XXI wieku najdokładniejsze badania nad [[toki (ptaki)|tokami]] i [[tokowisko|tokowiskami]] przeprowadził Healey (1978){{r|lek|colvoc}}. Toki astrapii lśniących opisał jako pierwszy. O dwie dekady starszy opis nie był uznawany za wiarygodny, a osatecznie informacje w nim zawarte nie zostały potwierdzone przez Healeya. Kontrolował cztery tokowiska w okolicy Tsuwenkai, gdzie obserwował astrapie lśniące od listopada 1973 do listopada 1974. Odległość między nimi wynosiła 1,5–2 km. Odgłosy z danego tokowiska nie docierały do sąsiednich, a te nie były też widoczne{{r|lek}}.
Samce astrapii lśniących wybierają drzewa<<...>>{{r|kalam}}.
Acoustic components of Astrapia stephaniae—Stephanie’s Astrapia{{r|colvoc}}
<<...>>
Linia 308 ⟶ 314:
<<...>> Gniazdo ma kształt głębokiej czarki; bywa zarówno wątłej budowy, jak i masywne. Budulec stanowią duże liście i fragmenty liści [[pandan]]ów, a dookoła gniazdo w różnym stopniu zakryte jest przez wciąż zielone łodygi [[epifit]]ycznych [[storczykowate|storczyków]], najgęściej ułożone na obwodzie gniazda i wzdłuż jego zewnętrznej krawędzi. Niekiedy do zewnętrznej warstwy dodawany jest kawałek liścia paproci. Wyściółkę stanowią znacznie drobniejsze łodyżki storczykowatych, wyschnięte, pozbawione liści i przypominające źdźbła. Gniazda znajdują się od 3 do 18 m nad podłożem. Taką wartość podają autorzy HBW{{r|botw|hbw}}; według innych źródeł jest to do 10 m{{r|ng2}} lub od 3,8 do 10 m nad ziemią{{r|gb}}. <<...>>.
W zniesieniu 1 [[jajo (biologia)|jajo]]{{r|botw|hbw|gb}}. Skorupka ma jasną, różowopłową barwę, pokryta jest brązowymi paskami i czerwonobrązowymi plamami. Wymiary dwóch jaj dzikich osobników przytoczone przez Gregory (2019): 39 na 27 mm i 36,1 na 26,1 mm{{r|gb}}, Bishop & Frith (1979) podają drugi z tych wymiarów oraz 36,1 na 25,9 mm
== Status i zagrożenia ==
Linia 359 ⟶ 365:
<ref name=bp83>{{cytuj | autor = Beehler, B., & Pruett-Jones, S. G. | data = 1983 | wolumin =<!-- UWAGA: ten parametr nie jest uwzględniany przez szablon; Zobacz [[WP:DUPLIKATY]] --> Display dispersion and diet of birds of paradise: a comparison of nine species | czasopismo = Behavioral Ecology and Sociobiology | wolumin = 13 | wydanie = 3 | s = 229–238}}</ref>
<ref name=tsuwe>{{cytuj | url = https://birder.travel/wp-content/uploads/2019/10/Muruk-Vol1-Nos1-3-Reprinted-September-1990.pdf | archiwum = https://web.archive.org/web/20210428031904/https://birder.travel/wp-content/uploads/2019/10/Muruk-Vol1-Nos1-3-Reprinted-September-1990.pdf | zarchiwizowano = 28 kwietnia 2021 | autor = Christopher J. Healey | tytuł = The impact of man on birds of paradise in the Jimi Valley | czasopismo = Muruk | wolumin = 1 | data = 1990 | s = 34–47}}</ref>
<ref name=baier>{{cytuj | autor = Bishop, K. D., & Frith, C. B. | data = 1979 | tytuł= A Small Collection of Eggs of Birds-of-Paradise at Baiyer River Sanctuary, Papua New Guinea | czasopismo = Emu - Austral Ornithology | wolumin = 79 | wydanie = 3 | s = 140–141}}</ref>
<ref name=lek>{{cytuj | autor = Healey, C. J. | data = 1978 | tytuł = Communal Display of Princess Stephanie’s Astrapia <em>Astrapia Stephaniae</em> (Paradisaeidae) | czasopismo = Emu - Austral Ornithology | wolumin = 78 | wydanie = 4 | s = 197–200 | doi = 10.1071/mu9780197 }}</ref>
<ref name=colvoc>{{Cytuj |autor = Edwin Scholes, Julia M. Gillis, Timothy G. Laman | tytuł = Visual and acoustic components of courtship in the bird-of-paradise genus Astrapia (Aves: Paradisaeidae) | czasopismo = PeerJ | issn = 2167-8359 | wolumin = 5 | doi = 10.7717/peerj.3987}}</ref>
<ref name=kalam>{{cytuj | tytuł = https://books.google.pl/books?hl=pl&id=NgPPAAAAMAAJ | tytuł = Birds of My Kalam Country | autor = Ian Saem Majnep, Ralph Bulmer | data = 1977 | wydawca = Auckland University Press, 1977 | s = 60}}</ref>
<ref name=></ref>
<ref name=></ref>
<ref name=></ref>
<ref name=></ref>
<ref name=></ref>
| |||