Dydona: Różnice pomiędzy wersjami

|opis grafiki = Renesansowe wyobrażenie Dydony <br />(mal. [[Dosso Dossi]])

|1. od = [[814 p.n.e.]]

|1. do = [[760 p.n.e.]] (?)

|rodzeństwo = [[Pigmalion (synz Belosa)Tyru|Pigmalion]]

Według innejwersji legendy, spisanejpodanej przez historykastarożytnych historyków, [[Syrakuzy|sycylijskiegoTimajos]]a Grekai [[TimajosPompejusz Trogus|Pompejusza Trogusa]]a, w [[IX wiek p.n.e.|IX w. p.n.e.]] oraz [[rzym]]skiego autora [[Pompejusz Trogus|Pompejusza Trogusa]], z dalekiego [[Tyr (miasto)|Tyru]] zbiegła garstka jego mieszkańców na północne wybrzeża [[Afryka|Afryki]], niedaleko [[Fenicja|fenickiej]] kolonii [[Utyka|Utyki]]. Przywódczynią kolonistów była Dydona (zwana też Eliszą, lub Elissą), która uciekła, ponieważ brat [[Pigmalion (synz Belosa)Tyru|Pigmalion]] zabił jej męża Acharbasa. W jej otoczeniu znajdowali się bogaci [[Fenicja]]nieFenicjanie (nie jest wyjaśnione dlaczego, prawdopodobnie to oni uciekali), w drodze zatrzymali się na [[Cypr (wyspa)|Cyprze]], skąd zabrano arcykapłana i dużą grupę dziewcząt. Gdy wysiedli na ląd, otoczyli ich [[Numidia|Numidyjczycy]] (autochtoni) i zaczęły się pertraktacje. Ostatecznie Dydonie użyczono takiego skrawka ziemi na wybrzeżu, jaki obejmie skóra wołu. Dydona pocięła ją na wąskie paski i objęła nimi miejsce, na którym wzniesiono Byrsę ([[Język grecki|gr.]] βύρσα 'skóra') – [[akropol]] Kartaginy. [[Imię]] Elissy zostało zmienione przez tubylców na Dydona, co oznacza „wędrowniczka”. Wcześniejsze imię pochodzi od fenickiego [[Bóg|bóstwa]] [[El]] – być może więc Elissa była w Fenicji jego kapłanką.

Gdy założone przez nią miasto rozkwitło, chciwy jej bogactw Jarbas (Iarbas, Hiarbas) poprosił o jej rękę, grożąc w razie odmowy wojną. Aby uniknąć małżeństwa z barbarzyńskim królem i pozostać wierną zamordowanemu mężowi, Dydona wstąpiła na zapalony stos i przebiła się mieczem)<ref group="uwaga">Według wersji Trogusa szczegółowy opis tych wydarzeń podaje [[Marek Junianus Justynus|Justyn]] w ''Zarysie dziejów powszechnych starożytności na podstawie Pompejusza Trogusa'' XVIII 4-6 (Warszawa: [[Instytut Wydawniczy „Pax”|Instytut Wydawniczy Pax]], 1988, s. 132-134).</ref>.

Wergiliusz w ''[[Eneida|EneidziEneidzie]]e'' cofnął legendę o Dydonie do czasów [[Eneasz (syn Anchizesa)|Eneasza]]. Tam Dydona odbiera sobie życie na stosie, gdy na rozkaz [[Jowisz (mitologia)|Jowisza]] opuszcza ją umiłowany Eneasz<ref>''Słownik kultury antycznej'' (red. [[Ryszard Kulesza (historyk)|R. Kulesza]]). Warszawa: [[Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego]], 2012, s. 148.</ref>.