'''Dydona''' ('''Elissa'''; [[łacina|łac.]] ''Dido'', poetycka forma ''Didona'' pochodzi od [[Wergiliusz]]a) – według [[Eneida|Eneidy]] legendarna założycielka [[Kartagina|Kartaginy]] i jej pierwsza królowa.
Według wersji podanej przezprzekazu starożytnych historyków, [[Timajos]]a i [[Pompejusz Trogus|Pompejusza Trogusa]], w IX wiek p.n.e. z [[Tyr (miasto)|Tyru]] zbiegłamiała w IX wiek p.n.e. zbiec garstka jego mieszkańców na północne wybrzeża [[Afryka|Afryki]], niedaleko [[Fenicja|fenickiej]] kolonii [[Utyka|Utyki]]. Przywódczynią kolonistów była Dydona (zwana też Eliszą lub Elissą), która uciekła, ponieważ brat [[Pigmalion z Tyru|Pigmalion]] zabił jej męża Acharbasa. W jej otoczeniu znajdowali się bogaci Fenicjanie (nie jest wyjaśnione dlaczego, prawdopodobnie to oni uciekali), w drodze zatrzymali się na [[Cypr (wyspa)|Cyprze]], skąd zabrano arcykapłana i dużą grupę dziewcząt. Gdy wysiedli na ląd, otoczyli ich [[Numidia|Numidyjczycy]] (autochtoni) i zaczęły się pertraktacje. Ostatecznie Dydonie użyczono takiego skrawka ziemi na wybrzeżu, jaki obejmie skóra wołu. Dydona pocięła ją na wąskie paski i objęła nimi miejsce, na którym wzniesiono Byrsę ([[Język grecki|gr.]] βύρσα 'skóra') – [[akropol]] Kartaginy. Imię Elissy zostało zmienione przez tubylców na Dydona, co oznacza „wędrowniczka”. Wcześniejsze imię pochodzi od fenickiego [[Bóg|bóstwa]] [[El]] – być może więc Elissa była w Fenicji jego kapłanką.
Gdy założone przez nią miasto rozkwitło, chciwy jej bogactw Jarbas (Iarbas, Hiarbas) poprosił o jej rękę, grożąc w razie odmowy wojną. Aby uniknąć małżeństwa z barbarzyńskim królem i pozostać wierną zamordowanemu mężowi, Dydona wstąpiła na zapalony stos i przebiła się mieczem)<ref group="uwaga">Według wersji Trogusa szczegółowy opis tych wydarzeń podaje [[Marek Junianus Justynus|Justyn]] w ''Zarysie dziejów powszechnych starożytności na podstawie Pompejusza Trogusa'' XVIII 4-6 (Warszawa: [[Instytut Wydawniczy „Pax”|Instytut Wydawniczy Pax]], 1988, s. 132-134).</ref>.
