Klasyfikacja piw: Różnice pomiędzy wersjami

[[koźlak (gatunek piwa)|Koźlak]] znany jest od XVI w. Swój rodowód wywodzi z dolnosaksońskiego miasta Einbeck, gdzie warzono mocne piwo ''Starkbier''. Było ono wówczas piwem górnej fermentacji eksportowanym do wielu państw. Rozsmakowali się w nim również książęta bawarscy, którzy w XVI w. postanowili piwo to nie tylko importować, ale warzyć u siebie. Ze względu na duże zaawansowanie piwowarów bawarskich w produkcji piw dolnej fermentacji, sukcesywnie odchodzono od fermentacji górnej, tak więc dziś piwo to warzone jest najczęściej przy użyciu drożdży dolnej fermentacji. Tradycyjna górna fermentacja kultywowana jest głównie w Holandii, a piwo to znane jest jako koźlak jesienny<ref>{{cytuj stronę|url=http://www.pint.nl/dossier/bokbier2.htm|tytuł=Bokbier komt oorspronkelijk uit Einbeck|nazwisko=Kuppers|imię=Peter|opublikowany=Pint|data dostępu=2014-01-24|archiwum=httphttps://web.archive.org/web/20111002015938/http://www.pint.nl/dossier/bokbier2.htm|zarchiwizowano=2011-10-02}}</ref>. W Niemczech natomiast koźlak warzony jest jedynie przy pomocy dolnej fermentacji, dotyczy to również piw typu ''Urbock''. Koźlak jest piwem o dużej zawartości alkoholu i ekstraktu, którego nie może być mniej niż 16% [[Ekstrakt brzeczki podstawowej|e.w.]] lub 18% w przypadku koźlaków dubeltowych. Z tego powodu koźlaki są piwami treściwymi z umiarkowanym nasyceniem. Ich barwa charakteryzuje się jaśniejszą lub ciemniejszą tonacją bursztynową. Koźlak zawiera wyraźne nuty słodowe oraz niski do średniego poziom chmielu.

[[Gueuze]] (wym.: ''hjyz'' – flam./''gyze'' – ang.<ref name="SpeakingofBeer">{{cytuj stronę|url=http://belgianstyle.com/mmguide/pronounce/speak.html|tytuł=Jak wymawiać belgijskie nazwy piw i browarów|opublikowany=The Belgian Beer Escort|język=en|data dostępu=2014-01-24|archiwum=httphttps://web.archive.org/web/20120105003209/http://belgianstyle.com/mmguide/pronounce/speak.html|zarchiwizowano=2012-01-05}}</ref>) powstaje w wyniku zmieszania jednorocznego (młodego, świeżego, rześkiego), dwu- i trzyletniego (dojrzałego, pełnego) lambica. Profil aromatyczno-smakowy gueuze może się wahać od bardzo wytrawnych do lekko słodkawych, jednakże cechą charakterystyczną jest wyraźna, ale zrównoważona słodem cierpka kwasowość piwa i estry owocowe (grejpfrut, jabłko, cytryna, rabarbar). Gueuze zawiera niesłodowaną pszenicę (30-40%), słód jęczmienny pilzneński i odleżany (3 lata), dojrzały chmiel, mający dobrze utrwalić piwo, wyczuwalny w minimalnym stopniu w smaku, ale nie w aromacie. Zarówno w aromacie jak i w smaku mogą występować nuty pszeniczne, słodowe, ale również delikatne końskie, kozie, stajenne. Wadą są nuty dymione, papierosowe, cygarowe oraz [[diacetyl]]. Gueuze nie wykazują cukrów resztkowych, oryginalne, belgijskie nie zawierają substancji słodzących, jednakże niektóre nowoczesne wersje mogą być dosładzane. Piwo jest nisko lub średnio treściwe. Po rozlaniu do butelek w dalszym ciągu trwa proces [[Refermentacja (piwo)|refermentacji]] piwa, dlatego na dnie mogą występować osady drożdżowe, mimo że piwo jest klarowne.

* [https://web.archive.org/web/20100417075025/http://www.germanbeerinstitute.com/styles.html German Beer Styles/German Beer Institute]