Kopalnia Soli „Wieliczka”: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
lit. |
opis i fakty z 1871 |
||
Linia 44:
Eksploatacja źródeł solankowych trwała 3–4 tysiąclecia, do czasu ustania naturalnych, obfitych wypływów. Wtedy, na przełomie XII i XIII wieku, rozpoczęto drążenie głębszych studni. Pierwszy szyb umożliwiający pozyskiwanie soli kamiennej zgłębiono w nieodległej Bochni. Niebawem także Wieliczka stała się miejscem, gdzie natrafiono na płytko zalegające złoża soli. Wkrótce studnie zamieniły się w szyby, czyli drogi pionowej komunikacji z biegnącymi poziomo chodnikami i wyrobiskami. Tak powstała kopalnia.
Wyróżniano co najmniej trzy typy wydobywanej soli kamiennej:
* sól zielona - nieprzezroczysta z uwagi na 6-7% zanieczyszczenie iłami
* sól spiżowa - krystaliczna, ale zanieczyszczona piaskiem
* sól szybik - najlepszej jakości, przezroczysta, w dużych kryształach
W latach 70. połowie XIX wieku była uznawana za najwydajniejszą kopalnią soli na świecie{{r|SA-1871}}. Wydobywano wówczas do 500 000 [[Tun (jednostka)|tunów]] soli, przy cenie około 20 [[Gulden austro-węgierski|guldenów]] (10 USD) za tun. Według doniesień reportera Scientific American, kopalnia miała siedem poziomów, sięgających 240-300 metrów głębokości. Zarobki wynosiły od 30 [[Krajcar|krajcarów]] do 1 guldena dziennie. Pracownicy chętnie przyjmowali napiwki od zwiedzających. Na terenie kopalni pracowało wówczas około 500 koni, najczęściej dożywotnio.
== Opieka nad górnikami ==
Linia 214 ⟶ 221:
== Przypisy ==
{{Przypisy
<ref name="SA-1871">{{Cytuj pismo | autor = Junius Henri Browne | tytuł = A New Yorker in the great salt mine of Cracow | czasopismo = Scientific American | wydanie = 21 | wolumin = 24 | strony = 330 | język = en | data = 1871-05-20}}</ref>
}}
== Bibliografia ==
| |||