Please Please Me: Różnice pomiędzy wersjami

Ponieważ płyta musiała zawierać czternaście utworów (normą dla dwunastocalowych winylowych popowych albumów w 1963 było siedem utworów na każdej stronie) dziesięć ścieżek musiało zostać dogranych do czterech utworów z pierwszych dwóch singli nagranych i wydanych wcześniej. W tym celu w poniedziałek 11 lutego 1963 roku o 10 rano w studiu przy Abbey Road Beatlesi i [[George Martin (producent)|George Martin]] zaczęli coś, co w istocie było występem na żywo. Nagranie zakończyli po 9 godzinach i 45 minutach<ref>Mark Lewisohn ''The Complete Beatles Recording Sessions'', s. 24</ref>. W ciągu trzech sesji (każdej trwającej w przybliżeniu trzy godziny) stworzyli album oddający prawdziwego ducha zespołu grającego niegdyś w [[Cavern Club]], aczkolwiek powstałochociaż później powstało kilka dubli i zmian<ref name="lewisohn24-26">{{cytuj książkę |autor=[[Mark Lewisohn]] |tytuł=The Beatles Recording Sessions |wydawca=Harmony Books |miejsce=New York |rok=1988 |strony=24, 26 |isbn=0-517-57066-1}}</ref>. George Martin początkowo rozważał nagranie ''Please Please Me'' na żywo w Cavern, przed publicznością<ref name="norman">{{cytuj książkę |autor=[[Philip Norman]] |tytuł=Shout! |rok=1993 |strony=169|wydawca=Penguin Books |miejsce=London |isbn=0-14-017410-9}}</ref><ref name="macdonald">{{cytuj książkę |autor=Ian MacDonald |tytuł=Revolution in the Head |rok=1998 |strony=59 |wydawca=Pimlico |miejsce=London |isbn=0-7126-6697-4}}</ref> i odwiedził [[liverpool]]ski klub, żeby doświadczyć fenomenu [[Beatlemania|Beatlemanii]] na własnej skórze<ref name="salewicz">{{cytuj książkę|autor =Chris Salewicz |tytuł= McCartney-The Biography |rok=1986 |strony=129 |wydawca=Queen Anne Press |miejsce=London |isbn=0-356-124541-1}}</ref><ref name="q magazine">{{cytuj książkę |tytuł=Q Collectors Limited Edition |strony=36 |wydawca=Maddy Ballantyne |miejsce=London}}</ref>. Ale ponieważ czas gonił, postanowił przenieść nagranie albumu do studia Abbey Road i stworzyćnagrać go praktyczniewłaściwie na żywo. Martin powiedział: „To było bezpośrednie odegranie ich scenowegoscenicznego repertuaru – mniej więcej transmisja radiowa.”<ref>{{cytuj książkę |autor=[[George Martin (producent)|George Martin]] with William Pearson |tytuł=With a Little Help From My Friends: The Making of Sgt. Pepper |wydawca=Little, Brown |miejsce=Boston |rok=1994 |strony=77 |isbn=0-316-54783-2}}</ref>

Dzień skończył się nagraniem covera[[cover]]a „[[Twist and Shout]]”, który zostawiono na sam koniec, ponieważ [[John Lennon]] złapał przeziębienie i Martin obawiał się, że nadwyrężający gardło wokal zniszczy jego głos. Ten występ, okrzyknięty mianem klasycznego, skłonił Martina do powiedzenia: „Nie wiem jak oni to robili. Nagrywaliśmy cały dzień, ale im dłużej to trwało, tym lepiej im szło.”<ref name="lewisohn24-26"/>

Piosenka „[[Hold Me Tight]]” została nagrana podczas sesji, ale ponieważ była „nadwyżką” nie znalazła się na płycie<ref name="lewisohn24-26"/>. „Hold Me Tight” zostałozostała nagranenagrana ponownie 12 września 1963, na albumalbumie ''[[With The Beatles]]''<ref name="lewisohn36">{{cytuj książkę|autor=[[Mark Lewisohn]] |tytuł=The Beatles Recording Sessions |rok=1988 |strony=36}}</ref>.

Cały dzień sesji nagraniowej kosztował około 400 funtów<ref>Bill Harry ''The Ultimate Beatles Encyclopedia'', s. 528.</ref>. George Martin powiedział: „To nie było dużo pieniędzy dla Parlophone. Sam pracowałem z rocznym budżetem 55 000 funtów<ref>„Q” Magazine ''The Beatles Collectors Limited Edition'', s. 38</ref>.” Ta kwota jednakże musiała pokryć koszty wszystkich artystów na liście Martina.

''Please Please Me'' zostałozostała nagranenagrana na dwuścieżkowym taśmowym magnetofonie szpulowym, większość instrumentów na jednej ścieżce, wokal na drugiej, pozwalając na uzyskanie lepszej równowagi pomiędzy obiema na ostatecznej, półcalowej taśmie mono<ref name="lewisohn28">{{cytuj książkę |autor=[[Mark Lewisohn]] |tytuł=The Beatles Recording Sessions |rok=1988 |strony=28}}</ref>. Miks stereo został zrobiony później, z jedną ścieżką na lewym kanale, drugą na prawym i warstwą odbijającą dźwięk dla lepszego wymieszania dwóch ścieżek. To była zwyczajowa praktyka nagrywania na konsolach stereo, ale tworzyła dramatyczny efekt słuchana w słuchawkach.

[[George Martin (producent)|George Martin]], miłośnik [[London Zoo|londyńskiego zoo]], sądził, że ustawienie BeatelsówBeatlesów na tle działu owadów może być dobrą reklamą dla ogrodu zoologicznego. Jednak londyńskie Zoologiczne Stowarzyszenie Zoologiczne odrzuciło ofertę Martina i w zamian [[Angus McBean]] wysunął propozycję zrobienia fotografii w typowym kolorze, przedstawiającąprzedstawiającej grupę patrzącą w dół z balkonu w głównej siedzibie EMI w Londynie<ref name="lewisohn32"/>. Martin miał później napisać: „Zatrudniliśmy legendarnego fotografa Angusa McBeana i bingo, przyszedł i zrobił to tam i w ten sposób. To stało się niesamowicie szybko, jak muzyka. Później jednakże własna kreatywność Beatlesów wysunęła się naprzód.”<ref name="martin121">{{cytuj książkę |autor=George Martin |tytuł=Summer Of Love. The Making Of Sgt Pepper |rok=1994 |strony=121}}</ref> W 1969 BeatelsiBeatlesi poprosili McBeana, żeby powtórzył to ujęcie dla (niezrealizowanego) projektu ''Get Back'', co w 1973 roku zostało wykorzystane dla dwóch retrospektywnych albumów: ''[[The Beatles 1962-1966]]'' i ''[[The Beatles 1967-1970]]''.

''Please Please me'' zostałozostała wydanewydana jako płyta długogrająca (LP) przez [[Parlophone]] 22 marca 1963 roku i pozostałopozostała w sprzedaży aż do dnia dzisiejszego.

W USA większość utworów z ''Please Please Me'' wypuszczono na płycie wydawnictwa Vee-Jay Records ''[[Introducing... The Beatles|Introducing The Beatles]]'' w 1964, a następnie na ''[[The Early Beatles]]'' wydawnictwa Capitol Records w 1965. Nieoczekiwanie samosama ''Please Please Me'' nie zostałozostała wydanewydana w Stanach Zjednoczonych dopóki katalog albumów Beatlesów nie został znormalizowany w późnych latach 80.

''Please Please Me'' zostałozostała oficjalnie wydanewydana na CD 26 lutego 1987 roku, razem z trzema innymi albumami Beatlesów (''[[With The Beatles]]'', ''[[A Hard Day’s Night]]'' i ''[[Beatles for Sale]]''), wszystkie jedynie w wersji mono.

Jak na debiutancki album, ''Please Please Me'' spisał się bardzo dobrze – miał zarównouzyskał uznanie wśród większości krytyków i magazynów muzycznych, a także odniósł sukces komercyjny.

''[[Rolling Stone]]'' okrzyknął Beatlesów „samowystarczalnym rockowym zespołem, piszącym własne przeboje i grającym na swoich własnych instrumentach”<ref name="rs-bio">{{cytuj stronę |url=http://www.rollingstone.com/artists/thebeatles/biography |tytuł=Rolling Stone's The Beatles Biography |data dostępu=2007-02-24}}</ref>. W 2003 roku magazyn umieścił album na trzydziestym dziewiątym miejscu w rankingu [[Lista 500 albumów wszech czasów magazynu Rolling Stone|500 najlepszych albumów wszech czasów]]<ref name="RS1234">{{cytuj stronę | url=http://www.rollingstone.com/news/story/6598255/39_please_please_me |tytuł=The 500 Greatest Albums of All Time|data dostępu=2007-11-19 |opublikowany=[[Rolling Stone]]}}</ref>. Była sklasyfikowana jako pierwsza spośród wczesnych płyt BeatelsówBeatlesów i szósta spośród wszystkich albumów BeatelsówBeatlesów. Wyprzedziły ją: ''[[Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band]]'', ''[[Revolver (album)|Revolver]]'', ''[[Rubber Soul]]'', ''[[The Beatles (album)|The Beatles (White Album)]]'' i ''[[Abbey Road]]''. Rolling Stone umieścił również dwie piosenki z albumu na liście Pięciuset Najlepszych Piosenek Wszech Czasów: #139 „[[I Saw Her Standing There]]” i #184 „[[Please Please Me (singel)|Please Please Me]]”.

* [[George Martin (producent)|George Martin]] – produkcja, miksowanie, dodatkowe aranżacje, pianino w „[[Misery]]”, [[czelesta]] w „[[Baby It's You]]”