Zygmunt Zakrzewski: Różnice pomiędzy wersjami

Był synem Pawła (ziemianina i uczestnika [[Powstanie styczniowe|powstania w 1863 roku]]) oraz Józefy z domu Szułdrzyńska{{odn|Gąsiorowski|Topolski (red.)|1981|s=859}}. Już w wieku 7 lat przejawiał zainteresowanie pradziejami{{r|j1}}. Historią zajmował się podczas nauki w [[Poznań|Poznaniu]] w [[Miejska Szkoła Realna w Poznaniu|gimnazjum realnym]] [[Gotthilf Berger|Gotthilfa Bergera]]{{odn|Gąsiorowski|Topolski (red.)|1981|s=859}}. W wieku 12 lat dysponował zalążkiem największego światowego zbioru monet piastowskich<ref>{{Cytuj książkę | nazwisko = Gąssowski | imię = Jerzy | tytuł = Z dziejów polskiej archeologii | wydawca = Wiedza Powszechna | miejsce = Warszawa | data = 1970 | strony = 133–134}}</ref>. Rozkopał cmentarzysko prehistoryczne w [[Lubasz]]u z zastosowaniem precyzyjnej dokumentacji opisowej w wieku 16 lat<ref name="j2">{{Cytuj książkę | nazwisko = Gąssowski | imię = Jerzy | tytuł = Z dziejów polskiej archeologii | wydawca = Wiedza Powszechna | miejsce = Warszawa | data = 1970 | strony = 134}}</ref>. Jeszcze w gimnazjum, w 1888 roku rozpoczął publikować artykuły archeologiczne w szwajcarskim czasopiśmie „Antiqua”{{r|j2}}. Przeniósł się do Wrocławia, gdzie udzielał się w tajnej polskiej organizacji młodzieżowej. W 1889 otrzymał świadectwo dojrzałości. Na politechnice w [[Drezno|Dreźnie]] i [[Karlsruhe]] studiował chemię, uzyskując dyplom inżyniera w 1893 roku. Rok później W Bazylei uzyskał tytuł doktora, następnie w [[Kruszwica|Kruszwicy]] pracował jako chemik, by po kilku latach zostać dyrektorem cukrowni w [[Pakość|Pakości]]{{odn|Gąsiorowski|Topolski (red.)|1981|s=859}}. W 1904 roku nabył majątek ziemski Mirosławice{{odn|Gąsiorowski|Topolski (red.)|1981|s=859}}. W 1910 roku był współprzewodniczącym i jedynym reprezentantem Polski na Międzynarodowym Kongresie Numizmatyków w Brukseli{{r|j2}} oraz jedynym Polakiem, który uczesniczył w Zjeździe Historyków Niemieckich w Poznaniu w tymże roku{{r|j2}}.

W latach 1914–1917 był posłem do parlamentu pruskiego{{odn|Gąsiorowski|Topolski (red.)|1981|s=859}}{{r|j2}}, w którym bronił sprawy polskiej wywalczając ustawę zezwalającą jedynie fachowcom na prowadzenie badań archeologicznych{{r|j2}}{{odn|Gąsiorowski|Topolski (red.)|1981|s=859}}. Był prezesem „Rolnika” w [[Strzelno|Strzelnie]], a od stycznia do października 1919 roku pierwszym starostą [[Powiat strzelneński|powiatu strzelneńskiego]]{{odn|Gąsiorowski|Topolski (red.)|1981|s=859}}. W 1919 roku na [[Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu|Uniwersytecie Poznańskim]] podjął wykłady z zakresu numizmatyki średniowiecznej prowadząc je do 1939 roku. Habilitował się na [[Uniwersytet Jagielloński|Uniwersytecie Jagiellońskim]] z numizmatyki w 1921 roku, tamże otrzymał tytuł profesora honorowego. Ponadto habilitował się na [[Uniwersytet Lwowski|Uniwersytecie Lwowskim]] w 1928 roku z zakresu historii starożytnej{{odn|Gąsiorowski|Topolski (red.)|1981|s=859}}.

W 1920 roku w Poznaniu założył [[Towarzystwo Numizmatyczne w Poznaniu|Towarzystwo Numizmatyczne]] redagując w latach 1925–1928 „[[Wiadomości Numizmatyczno-Archeologiczne]]”. Piastował, w okresie dwudziestolecia międzywojennego, urząd konserwatora zabytków przedhistorycznych na okręg Wielkopolski i Pomorza{{odn|Gąsiorowski|Topolski (red.)|1981|s=859}}. W [[Paryż]]u, gdzie przebywał na rocznych studiach, zastał go wybuch [[II wojna światowa|II wojny światowej]]. W [[Boulogne-sur-Mer]] utrzymując się z lekcji i tłumaczeń przeżył okres wojny. W 1945 roku wyjechał do [[Włochy|Włoch]], a następnie do [[Wielka Brytania|Wielkiej Brytanii]], pracując tam naukowo{{odn|Gąsiorowski|Topolski (red.)|1981|s=859}}. Do [[Polska|Polski]] powrócił w 1948 roku i osiedlił się w Krakowie, gdzie na UJ prowadził wykłady z numizmatyki średniowiecznej. Zmarł 11 marca 1951 roku w Krakowie{{odn|Gąsiorowski|Topolski (red.)|1981|s=859}}.

Od 1899 roku był żonaty z Emilią Jażdżewską, córką Władysława, z którą miał córkę Jadwigę, zamężną Kleczkowską{{odn|Gąsiorowski|Topolski (red.)|1981|s=860}}.

Jego dorobek naukowy obejmuje ponad 80 pozycji z zakresu numizmatyki i archeologii. Zgromadzona przez Zakrzewskiego znaczna kolekcja często unikatowych monet piastowskich, która ocalała w czasie wojny, została (zgodnie z jego wolą) w 1960 roku przekazana do [[Muzeum Narodowe w Krakowie|Muzeum Narodowego w Krakowie]]{{odn|Gąsiorowski|Topolski (red.)|1981|s=860}}.