Paul Paray: Różnice pomiędzy wersjami

Podstawy edukacji muzycznej odebrał u ojca, dyrygenta i organisty amatora, następnie kształcił się u [[Henri Dallier|Henriego Dalliera]]a w [[Rouen]]{{r|encmuz}}. W latach 1904–1911 studiował w [[Konserwatorium Paryskie|Konserwatorium Paryskim]], gdzie jego nauczycielami byli [[Xavier Leroux]] (harmonia), [[Georges Caussade]] (kontrapunkt) i [[Charles Lenepveu]] (kompozycja){{r|encmuz}}. W 1911 roku zdobył [[Prix de Rome]] za kantatę ''Yanitza''{{r|encmuz}}{{r|baker}}. Po wybuchu [[I wojna światowa|I wojny światowej]] zmobilizowany do wojska, dostał się do niewoli niemieckiej i przebywał w obozie jenieckim w [[Darmstadt]]{{r|encmuz}}{{r|baker}}. Od 1920 roku współpracował z Orchestre des Concerts Lamoureux w [[Paryż]]u, od 1923 do 1928 roku był jej pierwszym dyrygentem{{r|encmuz}}. Od 1929 do 1945 roku dyrygował [[Orchestre Philharmonique de Monte-Carlo]]{{r|encmuz}}. W latach 1934–1940 i 1944–1956 był dyrygentem [[Orchestre Colonne]] w [[Paryż]]u{{r|encmuz}}. W 1951 roku został pierwszym dyrygentem i kierownikiem artystycznym [[Detroit Symphony Orchestra]], którą kierował do 1963 roku{{r|encmuz}}{{r|baker}}. W 1977 roku poprowadził w [[Nicea|Nicei]] koncert z okazji 90. rocznicy urodzin [[Marc Chagall|Marca Chagalla]]{{r|baker}}.