Piotr Siergijewicz: Różnice pomiędzy wersjami

'''Piotr Siergijewicz''' (spotyka się też niepoprawne: Sierhijewicz, Serhijewicz ) (ur. {{data|1900-07-23|rok=nie}} 1900 w wsi Stawrowo{{rodn|p010Zbiory|2002}}, zm. 1 listopada 1984 w [[Wilno|Wilnie]]) - białoruski artysta malarz i rysownik.

Piotr Siergijewicz urodził się we wsi Stawrowo koło [[Brasław]]ia (obecnie w granicach Republiki Białoruś) 10 (wg starego stylu) lipca 1900 roku. Naukę w zakresie podstawowym, w tym rysunku, pobierał w Wilnie i Platerowie{{rodn|p020Autobiografia|2000|s=195}}. W wieku 17 lat wyjechał z rodzinnej wsi do Piotrogrodu (obecnie [[Sankt Petersburg]]), potem przeniósł się do Wilna, gdzie pracował fizycznie i na przyfabrycznych kursach uczył się przedmiotów z zakresu szkoły średniej. W roku 1919 został przyjęty w charakterze wolnego słuchacza na Uniwersytet im. Stefana Batorego w Wilnie na Wydział Sztuk Pięknych, gdzie studiował pod kierunkiem [[Ferdynand Ruszczyc|Ferdynanda Ruszczyca]], prof. [[Stanisław Bohusz-Siestrzeńcewicz|Bohusza-Siestrzeńcewicza]] i prof. Kubickiego. W latach 1924-25 studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie u [[Józef Pankiewicz|Józefa Pankiewicza]]. W latach 1926-28 kontynuował naukę na [[Uniwersytet Wileński|Uniwersytecie im. St. Batorego]] u [[Ludomir Sleńdziński|Ludomira Ślendzińskiego]]. W tym okresie samodzielnie się utrzymywał pracując dorywczo. W roku 1920 brał udział w wojnie polsko–bolszewickiej jako żołnierz [[Wojsko Polskie|Wojska Polskiego]]. Od roku 1928, po zakończeniu studiów, kontynuował doskonalenie swojego warsztatu artystycznego zamieszkując i pracując przez okres 5 lat w opuszczonych pomieszczeniach sklepów. Były to bardzo trudne lata w jego życiu, ale Piotr Siergijewicz nie zrezygnował z malarstwa. Jak sam pisze w swojej autobiografii: ''”Tyle (…) znosiłem trudów o chłodzie i głodzie, szedłem na przekór szukając własnej drogi”''{{rodn|Autobiografia|2000|p030s=204}}. Jego samozaparcie dało rezultaty, gdyż został przyjęty do Wileńskiego Towarzystwa Niezależnych Artystów Malarzy, i w latach 1932-39 jego prace były eksponowane w organizowanych przez to towarzystwo wystawach.

W roku 1938 zwiedził [[Rzym]], [[Florencja|Florencję]], [[Wenecja|Wenecję]] i [[Wiedeń]]. W okresie [[II wojna światowa|II wojny światowej]] przebywał w rodzinnej wsi, gdzie jak pisał ''„Przeżyłem wielka tragedię narodową.(…) Niemcy bezlitośnie zabijali niewinnych ludzi , (…) paląc żywcem (…)- 75 osób z naszej wsi w różnym wieku, w tym dzieci”''{{rodn|p040Autobiografia|2000|s=205}}}. Po zakończeniu wojny zamieszkał na stałe w Wilnie, ożenił się z Polką Stanisławą z domu Kadziewicz. W latach 1944-1945 pracował w Muzeum Białoruskim im. Iwana Łuckiewicza aż do jego rozwiązania. W latach 1946-51 był zatrudniony w Państwowym Instytucie Sztuk Pięknych w Wilnie, na stanowisku wykładowcy w katedrze rysunku. W roku 1946 został członkiem Związku Artystów Plastyków Litewskiej SRR. Po rezygnacji z pracy dydaktycznej, gdyż jak pisał : ''”Nie miałem talentu pedagogicznego”''{{rodn|Autobiografia|2000|p050s=206}}, w latach 1952-1958 pracował jako plastyk w Wileńskim Kombinacie „Dajle” Fundacji Artystycznej LSRR.

Jak sam pisze, po wojnie nie zdecydował się na wyjazd do Polski tak, jak to zrobili ''„prawie wszyscy malarze Polacy”''{{rodn|p050Autobiografia|2000|s=206}}. Oprócz stałego zatrudnienia dalej intensywnie pracował malując i doskonaląc swój warsztat artystyczny.

Uprawiał polichromatyczne malarstwo olejne historyczne i rodzajowe, tematami były portrety, martwa natura, wątki religijne ścienne o funkcji monumentalnej (w kościołach), w technice sztalugowej na podłożu tablicowym oraz rysunku kredką i ołówkiem. Jak sam pisał w swojej autobiografii z maja 1960 roku'': „wykształcenie plastyczne otrzymałem (…) w dziedzinie portretu(…), interesował mnie człowiek, jego charakter(…), interesował mnie również pejzaż. Poważnie też zacząłem pracować nad kompozycją (…). Przedwojenne próby moich kompozycji dotyczyły takich tematów , jak wiosna, miłość , święta i praca na wsi, historii”'' {{rodn|p060Autobiografia|2000|s=205}}.

„''Historycy sztuki(…) zaliczają go do twórców nurtu realistycznego (który w szkole wileńskiej przybrał formę szczególną, klasycyzującą, dostojną). Podkreślają też, że w specjalny sposób łączył on tradycje sztuki polskiej, litewskiej i białoruskiej (Rajmund Kalicki, Piotr Siergijewicz, „Twórczość”, 1985, nr 7-8, s. 244-245)”''{{rodn|p010Zbiory|2002}}.

Po II wojnie światowej, pozostając na terenie LSRR, zaczął malować w stylu realizmu socjalistycznego. W tym okresie powstały takie obrazy jak: „Sadzenie drzewek” (1950), „Obiad traktorzysty” (1957), „Oczyszczanie pól” (1957) {{rodn|p070Autobiografia|2000|s=207}}.

Do ważnych w jego twórczości wątków zalicza się{{rodn|p080Katalog|1961}}:

Brał udział we wszystkich wystawach zbiorowych organizowanych w latach 1932-39 przez Wileńskie Towarzystwo Niezależnych Malarzy{{rodn|p090Autobiografia|2000|s=203}}.

Wystawy{{rodn|p010Zbiory|2002}}:

* 1960: jubileuszowa wystawa w Wilnie, na której przedstawiono 211 dzieł, w tym 21 kompozycji, 62 portrety, 56 pejzaży, 6 martwych natur, 65 rysunków{{rodn|p080Katalog|1961}}

* Czerwiec-maj 1969 Zachęta: 58 wystawa ogólnopolskiej grupy twórczej „Zachęta”, na której wystawiono 7 obrazów olejnych, w tym „Konstanty Kalinowski” oraz 7 rysunków wśród ponad 100 artystów wystawiających około 450 eksponatów{{rodn|p100Zachęta|1968}}

{{Przypisy|}}

<ref* name="p030">{{Cytuj pismo | nazwisko odn= Głogowska [tłum. rękopisu w jęz. białoruskim] {{odn/id| imię = HelenaAutobiografia|2000}} | tytuł = Autobiografia Piotra Sierhijewicza | czasopismo = Białoruskie Zeszyty Historyczne | rok = 2000 | wolumin = 14 | strony = 204195-207 }}</ref>