Witold Świda: Różnice pomiędzy wersjami

Był synem Olgierda (1862– 1935), głównego zarządcy dóbr Radziwiłłów w Nieświeżu, ukończył szkołę realną w Mińsku Litewskim, 22 czerwca 1916 zdał maturę, trzy miesiące później rozpoczął studia na Wydziale Ekonomicznym w Instytucie Handlowym w Moskwie. Wstąpił do I Korpusu Polskiego w Rosji. W listopadzie 1919 przeniósł się do Poznania do [[Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu|Wszechnicy Piastowskiej]] na Wydział Rolniczo-Leśny. W [[wojna polsko-bolszewicka|wojnie polsko-bolszewickiej]] walczył w stopniu kaprala w [[211 Pułk Ułanów|211 Ochotniczym pułku ułanów nadniemeńskich]]. Mianowany [[porucznik]]iem ze starszeństwem z dniem 2 stycznia 1932 roku i 150. lokatą w korpusie oficerów rezerwy artylerii. W 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Wilno Miasto. Posiadał przydział w rezerwie do [[3 Dywizjon Artylerii Konnej|3 dywizjonu artylerii konnej]] w Wilnie{{odn|Rocznik Oficerski Rezerw|1934|s=140, 659}}. Studia wznowił w listopadzie 1920 na Wydziale Prawno–Ekonomicznym Uniwersytetu Poznańskiego. Po otrzymaniu w 1922 tytułu magistra nauk ekonomiczno-politycznych przeniósł się do Wilna, gdzie na Wydziale Prawa i Nauk Społecznych [[Uniwersytet Wileński|Uniwersytetu Stefana Batorego]] rozpoczął kolejne studia, które zakończył dyplomem magistra prawa 12 kwietnia 1924. Rozprawę doktorską ''Pojedynek ze stanowiska polityki kryminalnej'' napisaną pod kierunkiem [[Bronisław Wróblewski|Bronisława Wróblewskiego]] na Uniwersytecie Wileńskim obronił 16 grudnia 1927. Habilitację uzyskał 14 listopada 1932 na podstawie rozprawy ''Przestępca zawodowy''. W latach 1936–1937 prowadził zajęcia w Szkole Nauk Politycznych przy Instytucie Naukowo-Badawczym Europy Wschodniej. Zmobilizowany do wojska po wybuchu [[II wojna światowa|II wojny]] znalazł się w niewoli w Oflagu II C w Woldenbergu, gdzie m.in. prowadził wykłady z prawa karnego dla oficerów. Powrócił z oflagu do Wilna w 1940, pomógł mu w tym wileński prawnik i adwokat [[Zygmunt Jundziłł]]. W okresie okupacji Wilna był zaangażowany w działalność konspiracyjną i nauczanie na podziemnym wydziale prawa USB, na którym prowadził zajęcia i egzaminował z teorii prawa, prawa karnego i procedury karnej. W styczniu 1945 wraz z rodziną obawiając się aresztowania przez władze radzieckie postanowił opuścić Wilno wyjechał do Białegostoku i otworzył kancelarię adwokacką. Stamtąd udał się do Torunia, a następnie przeniósł się na stałe do Wrocławia, gdzie związał się z Uniwersytetem i Politechniką we Wrocławiu. Profesorem nadzwyczajnym mianowany został w 1947, tytuł profesora zwyczajnego otrzymał w roku 1959. Na Uniwersytecie kierował Katedrą Prawa i Postępowania Karnego (1946–1952) oraz Katedrą Prawa Karnego (1952–1969). Stał na czele zespołu Katedr Prawa Karnego (1952–1965) i zespołu Katedr Nauk Kryminologicznych (1965–1969). W latach 1954–1957 był dziekanem Wydziału Prawa, następnie do 1959 prorektorem i (1957–1959) i w latach 1959–1962 rektorem Uniwersytetu. Na emeryturę przeszedł w roku 1969. Pracę na uczelni łączył z praktyką prawniczą jako aplikant sądowy i adwokat (1923–1928) oraz samodzielny adwokat (1928–1939). Kancelarię adwokacką prowadził także w latach 1946–1950, będąc jednocześnie dziekanem Okręgowej Rady Adwokackiej we Wrocławiu. Opublikował podręcznik ''Prawo karne'' (wiele wydań), oraz rozprawę ''O wpływie zmiany ustroju na przestępczość'' (1960). W 1961 roku opublikował pracę (wraz z Hanną Śliwą) ''Młodociani przestępcy w więzieniu'', która była sprawozdaniem z eksperymentu wychowawczego jaki został przeprowadzony w warunkach zakładu karnego w [[Zakład Karny KaliszuKalisz|Szczypiornie]]<ref>{{Cytuj książkę|tytuł=Encyklopedia Wrocławia|inni=[[Jan Harasimowicz]] (red.)|wydawca=Wydawnictwo Dolnośląskie|miejsce=Wrocław|data=2006|wydanie=III|strony=889|isbn=83-7384-561-5}}</ref>.