Kolarstwo torowe: Różnice pomiędzy wersjami

|sport olimpijski = w latach [[1896]]–[[1908]] i od [[1920]] roku do dziś

Eliminacje w formie wyścigu na 200 m ze startu lotnego, następnie zawodnicy ścigają się w „biegach” po 2 zawodników, na dystansie 2 okrążeń (tory powyżej 250 m) lub 3 okrążeń na torach do 250 m. Kluczową rolę odgrywa taktyka oraz zaskoczenie, gdyż praktyka pokazuje, że większe szanse na zwycięstwo w pojedynku ma zawodnik atakujący na finiszu z drugiej pozycji. Stąd na pierwszych okrążeniach kolarze jadą wolno i rozgrywają je taktycznie, niekiedy wykonując tzw. stójkę - zatrzymują rowery i balansują na nich (nie wolno dotknąć nogą toru). W trakcie wyścigu zawodnik może wykonać dwie stójki, nie dłuższe niż 30 sekund każda<ref>{{Cytuj |tytuł = Kolarstwo torowe. Mistrz tłumaczy zasady |data dostępu = 2021-08-03 |opublikowany = TVN24.pl |url = https://eurosport.tvn24.pl/ms-w-kolarstwie-torowym,444/kolarstwo-torowe-zasady-omnium-keirin-i-derna,912794.html |język = pl}}</ref>. Wcześniej wyznaczano limity czasu - na [[Kolarstwo na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1908 – sprint mężczyzn|igrzyskach olimpijskich w 1908 r.]] zawodnicy w finale tak długo wykonywali stójkę, że wyścig przerwano i nie przyznano medali nikomu. Sprint jest najstarszą konkurencją torową, rozgrywany był już na pierwszych [[Kolarstwo na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1896|igrzyskach w 1896]] r.