Comiket: Różnice pomiędzy wersjami

{{Współrzędne|35°37′51″N 139°47′48″E|umieść=na górze}}

{{Festiwal infobox

|nazwa oryginalna =

|lata aktywności = od 1975

|termin =

|www = http://www.comiket.co.jp/

}}

 

 

Sprzedawane prace w większości opierają się na istniejących [[manga]]ch, [[anime]] i [[gra komputerowa|grach komputerowych]] ([[fan fiction]]) i często poruszają tematykę miłosną lub seksualną. Choć takie publikacje naruszają [[Prawo autorskie|prawa autorskie]], przepisy nie są tu ściśle egzekwowane. Na targach obecni są także wystawcy komercyjni – firmy wydawnicze, nadawcy telewizyjni i sklepy{{odn|Galbraith|2017|s=42}}.

 

== Historia ==

Wraz z rosnącą popularnością mang w latach 60. XX wieku pojawił się rynek publikacji amatorskich. W 1966 roku założone zostało czasopismo „COM”, w którym grupy [[dōjin]] mogły publikować swoje prace i zamieszać ogłoszenia. Po zamknięciu czasopisma w 1971 roku fani mangi zaczęli uczestniczyć w [[Konwent fanów|konwentach]] (wzorowanych na podobnych wydarzeniach w Stanach Zjednoczonych) takich jak Nihon Manga Taikai, które, choć składały się głównie z prelekcji prowadzonych przez profesjonalnych [[Mangaka|mangaków]] oraz projekcji [[anime]], pozwalały w ograniczonym zakresie na sprzedaż dōjinshi{{odn|Tamagawa|2012|s=111}}. Na konwentach panował jednak wyraźny podział na profesjonalistów i amatorów, a organizatorzy mieli decydujący wpływ na kształt wydarzeń, co stało się przedmiotem krytyki ze strony części uczestników. Niektórym grupom dōjin odmawiano możliwości sprzedaży swoich prac{{odn|Tamagawa|2012|s=112}}.

 

Niezadowoleni z dotychczasowych konwentów fanów, członkowie koła dōjin o nazwie Meikyū zdecydowali się zorganizować targi dōjinshi, na których wszyscy twórcy mogliby bez ograniczeń sprzedawać swoje publikacje{{odn|Tamagawa|2012|s=111–112}}. Pierwsza edycja Comic Market odbyła się 21 grudnia 1975 roku w Tokio i wzięły w niej udział 32 koła oraz ok. 700 osób<ref name="Chronology" />. Targi były reklamowane w magazynach z [[shōjo-manga|mangami shōjo]], których członkowie Meikyū byli fanami{{odn|Galbraith|2014|s=207}}, a 90% gości stanowiły uczennice gimnazjów i liceów<ref name="Chronology" />. Wśród pierwszych grup uczestniczących w targach były głównie koła publikujące oryginalne prace, a także koła recenzujące mangi, [[fanklub]]y profesjonalnych mangaków oraz szkolne koła miłośników mangi{{odn|Tamagawa|2012|s=114–115}}. Pod koniec lat 70. popularność wśród osób dorosłych zaczęły zyskiwać seriale anime takie jak ''[[Uchū senkan Yamato]]'' i ''[[Kidō Senshi Gundam]]'', czemu towarzyszyło pojawienie się kół tworzących nieoficjalnie publikacje z bohaterami z tych produkcji ([[fan fiction]]){{odn|Tamagawa|2012|s=116}}. W twórczości kobiet uczestniczących w targach narodził się wówczas gatunek [[yaoi]], przedstawiający seksualne relacje między męskimi postaciami z mang i anime. W następnych latach fanowskie parodie stały się najpopularniejszą kategorią dōjinshi{{odn|Ishikawa|2007|s=45–46}}{{odn|Galbraith|2014|s=207}}.

 

W latach 70. stopniowo rosła liczba mężczyzn będących fanami mang shōjo, ale pozostawali oni mniejszością uczestników Comiketu. Sytuacja ta zaczęła się zmieniać w roku 1979. Wówczas, w odpowiedzi na przeważającą liczbę publikacji dla dziewcząt i kobiet, kliku mangaków, w tym [[Hideo Azuma]], zapoczątkowało gatunek [[lolicon]]u. Tworzone przez nich dōjinshi pod względem stylistyki przypominały mangi shōjo, jednak przedstawiały żeńskie postacie w seksualnych sytuacjach{{odn|Galbraith|2014|s=207}}. Już dwa lata później targi odwiedzało ok. 9 tys. osób, z których większość stanowili mężczyźni. „Lolicon boom” trwał do 1985 roku, kiedy na pierwsze miejsce pod względem popularności wysunęły się prace parodiujące serię ''[[Kapitan Jastrząb|Captain Tsubasa]]''<ref name="Chronology" />.