Prince: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
mNie podano opisu zmian
Znaczniki: Z urządzenia mobilnego Z wersji mobilnej (przeglądarkowej)
m WP:REFDUPL: wstawiam informacje o powtórzonym przypisie ":36"
Linia 65:
Jeszcze w trakcie prac nad filmem i albumem ''Parade'' nagrał z zespołem The Revolution materiał na dwupłytowe wydawnictwo ''Dream Factory'', które jednak nigdy nie zostało wydane<ref name=":29">{{odn|ref=nie|Draper|2013|s=79}}</ref>. Porzuciwszy projekt, zaczął pracę nad kolejnym albumem – ''Camille'', na którym planował zaprezentować swoje androgyniczne alternego, jednak i ten materiał nigdy nie został opublikowany<ref name=":33">{{odn|ref=nie|Draper|2013|s=89–91}}</ref>. Ostatecznie nagrał materiał na trzypłytowy album o roboczym tytule ''Crystal Ball'', który za sugestią wytwórni Warner skrócił do dwóch krążków i wydał jako ''[[Sign o’ the Times]]''<ref name=":33"/>. Na albumie znalazły się m.in. zmodyfikowane wersje kilku piosenek z sesji nagraniowych płyt ''Dream Factory'' i ''Camille''{{odn|Draper|2013|s=87, 90}}. Dwupłytowy album, wydany 30 marca 1987, zdobył przychylne recenzje krytyków i powszechnie uważany jest za najwybitniejsze dokonanie muzyka<ref name=":33"/><ref name=guard>{{Cytuj stronę | url = https://www.theguardian.com/music/2016/apr/22/prince-every-album-rated-and-ranked | tytuł = Prince: every album rated – and ranked | nazwisko = Price | imię = Simon | data = 22 kwietnia 2016 | strony = „[[The Guardian]]” | język = en | data dostępu = 2019-01-15}}</ref>. Tytułowy singiel dotarł do trzeciego miejsca na liście przebojów ''[[Hot 100]]'', jednakże drugi – „If I Was Your Girlfriend” – już nie dorównał sukcesowi, plasując się zaledwie na 67. miejscu notowania<ref name=":34">{{odn|ref=nie|Draper|2013|s=94–95}}</ref>. W maju 1987 koncertem w Szwecji rozpoczął serię 34 występów promocyjnych w Europie<ref name=":34"/>. Po zakończeniu tej części trasy w czerwcu 1987 odmówił zagrania koncertów w USA, twierdząc, że tamtejsza publiczność go nie docenia<ref name=":34"/>. Zamiast tego wydał film dokumentalny ''Prince na estradzie'', będący zapisem z kilku europejskich koncertów, na których zagrał utwory z płyty<ref>{{Cytuj stronę | url = http://www.bbc.co.uk/music/reviews/5fhj | tytuł = Prince Sign 'O' The Times Review | nazwisko = Easlea | imię = Daryl | opublikowany = BBC News| język = en | data dostępu = 2016-04-21|archiwum=http://archive.is/Y9De| zarchiwizowano =2016-04-21}}</ref>. Album promował m.in. singlem „U Got the Look”/„Housequake”, który dotarł do drugiego miejsca na liście ''[[Hot 100]]''<ref name=":34"/>.
 
Pod koniec roku nagrał album funkowy album ''The Black Album'', którego wydanie zostało jednak wstrzymane przez artystę na tydzień przed planowaną premierą 8 grudnia 1987<ref name=":36"><!-- UWAGA: istnieją dwa zdefiniowane przypisy o tej nazwie; Zobacz [[WP:REFDUPL]] -->{{odn|ref=nie|Draper|203|s=102–105}}</ref>. Na rynku krążyły jednak nielegalne kopie płyty<ref name=":36"/>. Niedługo później Prince zaczął pracę nad kolejnym albumem — ''Lovesexy''<ref name=":36"/>, który ukazał się 10 maja 1988<ref name=":37">{{odn|ref=nie|Draper|2013|s=107}}</ref>. Płytę promował singlem „Alphabet St”, do którego naprędce zrealizował teledysk<ref name=":36"/>. Album poniósł porażkę komercyjną, rozchodząc się w zaledwie 750 tys. egzemplarzy i docierając do 11. miejsca na liście ''[[Billboard 200]]''<ref name=":38">{{odn|ref=nie|Draper|2013|s=108–109}}</ref>. W ramach promocji płyty odbył kolejną, europejską trasę promocyjną, a podczas koncertów występował ze specjalnie przygotowaną scenografią wartą ponad 2 mln dol.<ref name=":38"/>. Po powrocie z Europy we wrześniu 1988 odbył trasę po USA, która cieszyła się jednak umiarkowanym zainteresowaniem publiczności<ref name=":39">{{odn|ref=nie|Draper|2013|s=110–111}}</ref>. Na potrzeby widowisk przybrał pseudonim „Bob George”, którym chciał oddzielić swój poprzedni, kontrowersyjny wizerunek od nowego, bardziej uduchowionego<ref name=":38"/>. Również w 1988 otrzymał statuetkę [[Nagroda Grammy|Grammy]] za najlepsze wykonanie R&B („Kiss”). Po powrocie z Japonii, gdzie odbył trasę koncertową z ''Lovesexy'', w lutym 1989 rozpoczął pracę nad muzyką do filmu [[Tim Burton|Tima Burtona]] ''[[Batman (film)|Batman]]''<ref name=":39"/><ref>{{Cytuj stronę | url = http://www.nytimes.com/movie/review?res=950DE7D9133BF930A15755C0A96F948260 | tytuł = Nicholas and Keaton Do Battle in Batman| nazwisko = Canaby | imię = Vincent | opublikowany =„[[The New York Times]]”| język = en | data dostępu = 2016-04-21|archiwum=http://archive.is/MBZ82| zarchiwizowano =2016-04-21}}</ref>. [[Ścieżka dźwiękowa]] z filmu, wydana 20 czerwca 1989, tj. na trzy dni przed premierą filmu<ref name=":39"/>, zebrała chłodne recenzje, jednak osiągnęła sukces komercyjny, rozchodząc się w ponad 4 mln nakładzie i zajmując pierwsze miejsce na liście ''[[Billboard 200]]''<ref name=":40">{{odn|ref=nie|Draper|2013|s=112–113}}</ref>. Z promującym film singlem „Batdance” dotarł na szczyt listy ''[[Hot 100]]''<ref name=":40"/>, a za utwór „Partyman” – również pochodzący ze ścieżki dźwiękowej do ''Batmana'' – otrzymał nagrodę [[Amerykańskie Stowarzyszenie Kompozytorów, Autorów i Wydawców|Amerykańskiego Stowarzyszenia Kompozytorów, Autorów i Wydawców]] oraz był nominowany do [[Nagroda Grammy|nagrody Grammy]] w kategorii Najlepsza piosenka napisana do filmu kinowego/telewizyjnego lub innych mediów wizualnych. Również w 1989 premierę miał album [[Madonna (piosenkarka)|Madonny]] ''[[Like a Prayer]]'', na który nagrał duet z piosenkarką – „Love Song”<ref name=":40"/>.
 
=== Lata 90. ===
Linia 85:
Najdłużej współpracował z grupami The Revolution oraz The New Power Generation (występującą także pod nazwą ''NPG Orchestra''), ale także z solowymi artystami<ref>{{Cytuj stronę | url = https://www.allmusic.com/artist/prince-the-new-power-generation-mn0000305080/biography | tytuł = Prince & the New Power Generation Biography | nazwisko = Kellman | imię = Andy | opublikowany = allmusic.com | język = en | data dostępu = 2016-04-22}}</ref><ref>{{Cytuj stronę | url = https://www.allmusic.com/artist/prince-the-revolution-mn0000855714/biography | tytuł = Prince & the Revolution Biography | nazwisko = Kellman | imię = Andy | opublikowany = allmusic.com | język = en | data dostępu = 2016-04-22}}</ref>, takimi jak m.in.: [[Stevie Nicks]], [[Madonna (piosenkarka)|Madonna]]<ref name=":40”/>, [[Alicia Keys]], [[Erykah Badu]], [[Nikka Costa]], [[George Clinton (muzyk)|George Clinton]]<ref name=":46"/>, [[Chaka Khan]], [[Candy Dulfer]] i [[Stevie Wonder]].
 
Na początku lat 80. stworzył zespół [[The Time]], którego wszystkie cztery płyty – ''[[The Time (album)|The Time]]'' (1981), ''What Time Is It?'' (1982), ''[[Ice Cream Castle]]'' (1984) i ''Pandemonium'' (1990), weszły do notowań list przebojów. W 1982 na rynku zadebiutował jego kolejny zespół – girlsband Vanity 6<ref name=":14">{{odn|ref=nie|Draper|2013|s=40–41}}</ref>, który po zmianach personalnych wynikających z odejścia [[Vanity]] został przemianowany w Apollonia 6<ref name=":22"/>. Tworząc utwory dla zespołów, posługiwał się pseudonimem Jamie Starr<ref name=":11"/><ref name=":14"/>. W 1983 uformował zespół The Family<ref name=":27"/>, dla którego napisał m.in. utwór „[[Nothing Compares 2 U]]”{{odn|Draper|2013|s=81}}, a dwa lata później – grupę The Flesh, która nagrała kilka piosenek, w tym m.in. „Junk Music”, wykorzystaną w ścieżce dźwiękowej do ''Zakazanej miłości''<ref name=":29"/>. Na przełomie 1986 i 1987 stworzył jazzowo-funkowy zespół Madhouse, który występował przed nim jako support na koncertach i który w 1986 wydał dwa albumy: ''8''<ref name=":34"/> i ''16''<ref name=":36"><!-- UWAGA: istnieją dwa zdefiniowane przypisy o tej nazwie; Zobacz [[WP:REFDUPL]] -->{{odn|ref=nie|Draper|2013|s=98–99}}</ref>. Wylansował także piosenkarkę [[Carmen Electra|Carmen Electrę]]<ref name=":47"/>.
 
Prince pisał też piosenki dla innych artystów, takich jak m.in. [[Sheila E.]], [[Sheena Easton]]<ref name=":18"/> oraz grupy [[The Bangles]]<ref name=":22"/>. [[Cover]]y piosenek Prince’a znalazły się w repertuarze m.in. [[Chaka Khan|Chaki Khan]], [[Tom Jones (piosenkarz)|Toma Jonesa]], [[The Art of Noise]], [[Sinéad O’Connor]] oraz [[Miles Davis|Milesa Davisa]]{{odn|Draper|2013|s=100}}.