Aleksandra Zagórska: Różnice pomiędzy wersjami

▲W czasie [[I wojna światowa|I wojny światowej]] była organizatorką kobiecej służby wywiadowczej [[I Brygada Legionów Polskich|I Brygady Legionów Polskich]]. W stopniu [[major]]a wzięła udział w [[Bitwa o Lwów (1918–1919)|obronie Lwowa w latach 1918–1919]] w trakcie [[Wojna polsko-ukraińska|wojny polsko-ukraińskiej]], organizując oddział kurierek (jej adiutantką była [[Stanisława Paleolog]]). 4 listopada 1918 zorganizowała kobiecą organizację paramilitarną [[Ochotnicza Legia Kobiet]]. Była komendantką OLK we Lwowie. U kresu walk we Lwowie zaangażowała się w organizowanie milicji kobiecej w ramach Miejskiej Straży Obywatelskiej<ref>{{Cytuj książkę |tytuł = Obrona Lwowa. 1–22 listopada 1918. Tom 2. Źródła do dziejów walk o Lwów i województwa południowo-wschodnie 1918-1920. Relacje uczestników |inni = Jarosław Waniorek (red.) |miejsce = Warszawa |data = 1993 |strony = 470 |isbn = 83-85218-56-4 |rozdział = Grupa „Sokół” – Macierz |autor r = [[Wit Sulimirski]]}}</ref>. Ochotniczki z OLK wzięły czynny udział w [[Wojna polsko-bolszewicka|wojnie z bolszewikami]]. 1 kwietnia 1920 roku została mianowana naczelniczką Wydziału Ochotniczej Legii Kobiet przy Sekcji Mobilizacyjnej Oddziału I Sztabu Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie z równoczesnym przyznaniem stopnia funkcyjnego majora (jej adiutantką pozostawała ppor. S. Paleolog)<ref>{{Cytuj książkę |autor = Wanda Kiedrzyńska |tytuł = Zarys Historii Wojennej O. L. K. (Ochotnicza Legia Kobiet) |url = http://www.wbc.poznan.pl/dlibra/plain-content?id=332059|wydawca = [[Wojskowe Biuro Historyczne]] |miejsce = Warszawa |data = 1931 |strony = 31}}</ref>. Z racji zajmowanego stanowiska była „dowódczynią wszystkich formacji OLK na terenie podległym Ministerstwu Spraw Wojskowych”<ref>Dziennik Rozkazów Dowództwa Okręgu Generalnego „Kielce” Nr 34 z 14 kwietnia 1920 roku, pkt 15 Utworzenie i etat Wydziału OLK.</ref>. Z dniem 1 października 1921 roku, na własną prośbę, została zwolniona z czynnej służby wojskowej<ref>''Polska Zbrojna'' Nr 17 z 25 października 1921 r. s. 3.</ref>. Dosłużyła się stopnia podpułkownika.

▲W okresie międzywojennym w latach 1922–1924 mieszkała w [[Kobierzyn (Kraków)|Kobierzynie]], zaś od 1927 we Lwowie, gdzie jej mąż kierował szpitalami psychiatrycznymi. Po śmierci męża przeniosła się do [[Radość (Warszawa)|Radości]] pod Warszawą i podjęła pracę w Radzie Szkolnej Miasta Stołecznego Warszawy przy organizowaniu kolonii dla dzieci.

▲Z pierwszego małżeństwa miała syna, [[Jerzy Bitschan|Jerzego]], który mając czternaście lat jako [[Orlęta Lwowskie|Orlę Lwowskie]] wziął udział w walkach o Lwów i poległ 21 listopada 1918 roku<ref>{{Cytuj pismo |tytuł = Dla Ciebie Polsko Orlęta Lwowskie. Dziecko – bohater |url = http://www.sbc.org.pl/dlibra/plain-content?id=16834|czasopismo = [[Panteon Polski]] |strony = 16 |data = nr 16 z 1 listopada 1925}}</ref><ref>''W obronie Lwowa i Kresów Wschodnich. Polegli od 1-go Listopada 1918 do 30-go Czerwca 1919'', Nakładem Straży Mogił Polskich Bohaterów, Lwów 1926, s. 79–80.</ref><ref>{{Cytuj pismo |tytuł = Z żałobnej karty |url = http://dlibra.kul.pl/publication/2062|czasopismo = Biuletyn |wydawca = Koło Lwowian w Londynie |wolumin = Nr 2 (9) |strony = 100 |data = listopad 1965}}</ref><ref name="BKL">{{Cytuj pismo |autor = Aleksandra Zagórska |tytuł = Walka i śmierć Orlęcia |url = http://dlibra.kul.pl/publication/2098|czasopismo = Biuletyn |wydawca = Koło Lwowian w Londynie |wolumin = Nr 27 |strony = 11–13 |data = grudzień 1974}}</ref>. Jej drugim mężem był [[Józef Władysław Bednarz|Józef Bednarz]], wybitny psychiatra, z którym miała syna Władysława (małżeństwo rozpadło się w 1912), trzecim był lwowski lekarz [[Roman Zagórski]], z którym mieszkała na lwowskim [[Kulparków|Kulparkowie]]<ref name="BKL" />. Zmarła 14 kwietnia 1965 w wieku 82 lat. Została pochowana na [[Cmentarz Bródnowski|cmentarzu Bródnowskim]] (aleja 71B, rząd III, grób 11).

▲[[Kategoria:Członkinie Ochotniczej Legii Kobiet]]

▲[[Kategoria:Polscy żołnierze podziemia]]

▲[[Kategoria:Radzimińscy herbu Lubicz]]