Marian Rokicki: Różnice pomiędzy wersjami

Syn robotnika Piotra Rokickiego i Katarzyny z Woźniców, brat [[Stanisław Rokicki|MarianaStanisława]]. Z zawodu był szewcem. Od 1931 należał do [[Komunistyczny Związek Młodzieży Polski|Komunistycznego Związku Młodzieży Polskiej]], za działalność komunistyczną wielokrotnie aresztowany i więziony, pierwszy raz w 1932 za kolportaż ulotek. Kolejny raz aresztowany w lutym 1933, został osadzony w [[Areszt Centralny w Warszawie|Areszcie Centralnym]], skąd wyszedł po pięciu miesiącach. W 1934 został sekretarzem Komitetu Miejskiego KZMP w Mińsku Mazowieckim i pełnił tą funkcję dwa lata, był również członkiem [[Międzynarodowa Organizacja Pomocy Rewolucjonistom|Międzynarodowej Organizacji Pomocy Rewolucjonistom]]. W 1936 zaangażował się w działalność antyfaszystowskiego [[Front Ludowy|Frontu Ludowego]], działał również w kierunku zbliżenia między działaczami [[Komunistyczna Partia Polski|Komunistycznej Partii Polski]] a [[Związek Młodzieży Wiejskiej RP „Wici”|Związku Młodzieży Wiejskiej RP „Wici”]]. W wrześniu 1936 ponownie został aresztowany i osadzony ponownie w Areszcie Centralnym spędził tam sześć tygodni, po czym zwolniono go za kaucją. 24 grudnia 1936 wyruszył do [[Hiszpania|Hiszpanii]], aby walczyć tam w szeregach [[Brygady Międzynarodowe|Brygad Międzynarodowych]]. Nielegalnie przekroczył granicę z [[Czechy|Czechami]] i dotarł do [[Praga|Pragi]], gdzie przebywał do maja 1937. Z powodu braku wcześniejszej służby wojskowej odmówiono mu pomocy w dalszej podróżny, podczas powrotu do kraju został aresztowany w [[Cieszyn]]ie i osadzony w miejscowym areszcie, gdzie zachorował na gruźlicę. Następnie przewieziono go szpitala więziennego w [[Areszt Śledczy Warszawa-Mokotów|areszcie mokotowskim przy ul. Rakowieckiej w Warszawie]]. W marcu 1938 został skazany na trzy lata więzienia za nielegalne opuszczenie kraju, dwa miesiące później opuścił zakład karny za kaucją w celu dalszej kuracji. W listopadzie 1938 wcielono go do [[71 Pułk Piechoty (II RP)|71 Pułku Piechoty]] w [[Zambrów|Zambrowie]], skąd w styczniu 1939 został zdemobilizowany jako niezdolny do dalszej służby. W październiku 1939 przedostał się do [[Białystok|Białegostoku]], ale ze względu na pogarszający się stan zdrowia został umieszczony w przychodni przeciwgruźliczej, gdzie zmarł<ref>[http://edziennik.mazowieckie.pl/eli/POL_WOJ_MZ/2017/12032/ogl/pol/pdf Zarządzenie Zastępcze Wojewody Mazowieckiego z dnia 13 grudnia 2017 r. w sprawie nadania nazwy ulicy, Poz. 12032 Dziennik Urzędowy Województwa Mazowieckiego Warszawa, dnia 13 grudnia 2017 r]</ref>.