Pochodził z rodziny hrabiów Matalona. Studiował w Neapolu, uzyskując tytuł doktora prawa. 18 listopada [[1458]] wybrany arcybiskupem Neapolu. Zrezygnował z tej funkcji 20 września [[1484]] na rzecz swojego brata Alessandro. W okresie sierpień [[1503]] – kwiecień [[1505]] ponownie zarządzał archidiecezją jako administrator apostolski. W 1467 na prośbę króla Neapolu Ferdynanda I [[papież Paweł II|Paweł II]] mianował go kardynałem prezbiterem kościoła [[Kościół świętych Marcelina i Piotra na Lateranie|SS. Marcelino e Pietro]], który 3 lata później wymienił na kościół [[Kościół św. Euzebiusza w Rzymie|S. Eusebio]]. W grudniu [[1471]] [[Sykstus IV]] mianował go legatem w królestwie Neapolu oraz admirałem floty papieskiej. Odniósł kilka znaczących zwycięstwem nad flotą turecka – przyniosły mu one sławę wybitnego dowódcy wojskowego, którą cieszył się aż do śmierci. W nagrodę awansował do rangi kardynała-biskupa Albano (1476-83). Dzierżył wiele kościelnych beneficjów m.in. był opatem komendatoryjnym [[SS. Trinita di Cava]] (1485-97), administratorem diecezji [[Salamanka]] (1491-94), [[Rimini]] (1495-97), [[Kadyks]]u (1495-1511), [[Chieti]] (1500-01), [[Cajazzo]] (1506-07) i [[Terracina]] (1507-10), komendatariuszem wielu klasztorów i pomniejszych beneficjów. Był patronem artystów, wspierał rozwój druku, duże sumy przeznaczał na działalność dobroczynną, fundował kościoły, szpitale i klasztory, zwł. w Rzymie i Neapolu.
W [[1483]] został kardynałem-biskupem Sabiny. Za pontyfikatu [[Innocenty VIII|Innocentego VIII]] z powodzeniem działał jako ambasador królestwa Neapolu w Rzymie. Na [[konklawe 1492]], które wybrało [[Aleksander VI|Rodrigo Borgię]] na papieża Aleksandra VI, był wysuwany jako kandydat do tiary. W wyniku tej elekcji stał się nowym [[Dziekan kolegium kardynalskiego|dziekanem Św. Kolegium Kardynalskiego]]. Pomimo że od [[1473]] pełnił obowiązki protektora zakonu [[dominikanie|dominikanów]], nie podjął się obrony [[Girolamo Savonarola|Savonaroli]] w [[1497]]. Stał na czele komisji kardynalskiej mającej przygotować projekt reformy Kościoła ([[1497]]), był też członkiem komisji ds. finansowania krucjaty ([[1501]]). Kardynał-biskup Ostia e Velletri od listopada 1503 r. Za pontyfikatu [[Juliusz II|Juliusza II]] był jednym z jego najważniejszych doradców. W [[1510]] roku z powodu zaawansowanego wieku uzyskał dyspensę od czynnego uczestnictwa w pracach Św. [[Kolegium Kardynałów]]. Zmarł w Rzymie mając niespełna 81 lat, ciesząc się opinią mądrego sługi Kościoła.
Jeden z jego krewnych, Gian Pietro, któremu wydatnie pomógł na początku jego kościelnej kariery, został w [[1555]] papieżem [[Papież Paweł IV|Pawłem IV]].
