Bernardo Tanucci: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m poprawa wywołania grafiki w infoboksie |
m poprawa linków |
||
Linia 25:
W [[Neapol]]u Karol mianował Tanucciego pierwszym doradcą Królestwa, naczelnikiem Poczty, ministrem sprawiedliwości (1752), spraw zagranicznych (w 1754), a w końcu markizem i pierwszym ministrem. Tanucci sprzeciwiał się [[Rozdział Kościoła od państwa|ingerencji kleru w sprawy państwa]] oraz [[Feudalizm|feudalnym]] przywilejom papiestwa i arystokracji Neapolu i Sycylii. Popierał likwidację zbytecznych klasztorów i [[monaster]]ów oraz publikację [[Bulla|bulli]] papieskich po autoryzacji królewskiej, itp.<ref>Natale Benazzi: ''1001 faktów z historii Kościoła''. Kraków: Wydawnictwo Salwator, 2010, s. 231.</ref>.
W sprawach międzynarodowych Tanucci utrzymywał swój kraj z dala od wojen i awantur. W roku 1742 brytyjska flota pomogła mu utrzymać neutralność wód neapolitańskich, mimo iż trwała wówczas [[wojna o sukcesję austriacką]] (1740-1748). Zniesiono średniowieczne [[
O jego działalności i charakterze wiadomo dziś dzięki relacjom i badaniom takich osób jak: [[Gaetano Filangeri]] (1752-1788, neapolitański uczony i prawnik), [[Federigo Sclopis]] (urodzony w [[Turyn]]ie polityk, 1798-1878), [[Pietro Colletta]] ([[Neapol]] 1775 – [[Florencja]] 1831, historyk i statystyk)i [[Marco Lastri]] (1731-1811).
| |||