Karabin przeciwpancerny PTRS: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
Usunięcie odwołania do pliku Ptrs003.jpg, ponieważ użytkownik Krd skasował go z Commons |
m int. |
||
Linia 50:
Po wprowadzeniu na początku [[lata 30. XX wieku|lat 30. XX wieku]] do uzbrojenia [[Armia Czerwona|Armii Czerwonej]] [[armata przeciwpancerna|dział przeciwpancernych]] kalibru 37 i 45 mm dowództwo RKKA (Rabocze-Krestjanska Krasnaja Armija – Robotniczo-Chłopska Armia Czerwona) postanowiło uzupełnić je lekką bronią przeciwpancerną. Początkowo próbowano wprowadzić do uzbrojenia karabin l. Kuczewskiego (pomimo nazwy w rzeczywistości było to lekkie [[działo bezodrzutowe]] kalibru 37 mm), ale ostatecznie nie udało się dopracować tej nowatorskiej broni.
W drugiej połowie lat 30. gwałtownie zaczęło rosnąć nasycenie bronią pancerną wielu armii świata. Spowodowało to intensyfikację prac nad lekką bronią przeciwpancerną. W ZSRR rozpoczęto wtedy prace nad nowym nabojem przeznaczonym specjalnie dla broni tej klasy. Efektem prac prowadzonych w latach 1936–1938 był nabój [[Nabój 14,5 × 114 mm|14,5 × 114 mm]], którego produkcję rozpoczęto w 1940 roku.
13 marca 1936 roku zlecono biurom konstrukcyjnym S.W. Władimirowa, M.N. Bluma i [[Siergiej Korowin|S.A. Korowina]] prace nad karabinem przeciwpancernym kalibru 20–25 mm o masie nie większej niż 35 kg. Broń ta miała stanowić podstawowe uzbrojenie przeciwpancerne na poziomie kompanii. Do 1938 roku przetestowano w ramach tego programu 15 prototypów, ale żaden nie spełnił wymagań. Po 1938 roku do konkursu dopuszczono inne zespoły konstrukcyjne. W sierpniu 1938 roku prototypy o kalibrze 12,7 mm (3), 14,5 mm (2), 20, 25 i 37 mm (1) skierowano do prób, ale znowu żaden nie spełnił wymagań. Za najbardziej perspektywiczne uznano jednak konstrukcję kalibru 14,5 mm.
| |||
