155 mm haubica M198: Różnice pomiędzy wersjami

|długość lufy = 6,096 m{{odn|Ciepliński, |Woźniak|1994|s=126}}

|donośność = 22 000 m (pocisk zwykły)<br />30 000 m (z dodatkowym napędem rakietowym){{odn|Ciepliński, |Woźniak|1994|s=126}}

|długość = 12,34 m (marszowa)<br />11,0 m (bojowa){{odn|Ciepliński, |Woźniak|1994|s=126}}

|szerokość = 2,794 m (marszowa)<br />8,534 m (bojowa){{odn|Ciepliński, |Woźniak|1994|s=126}}

|wysokość = 2,9 m (marszowa){{odn|Ciepliński, |Woźniak|1994|s=126}}

|masa = 7 163 kg{{odn|Ciepliński, |Woźniak|1994|s=126}}

|kąt ostrzału = 45° (płaszczyzna pozioma)<br />od - 5° do + 72° (płaszczyzna pionowa){{odn|Ciepliński, |Woźniak|1994|s=126}}

|obsługa = 11 osób{{odn|Ciepliński, |Woźniak|1994|s=126}}

|prędkość marszowa = 72 km/h{{odn|Ciepliński, |Woźniak|1994|s=126}}

'''M198''' – [[Stany Zjednoczone|amerykańska]] [[haubica]] holowana. Jest przystosowana do desantu spadochronowego, może być również transportowana z pomocą śmigłowca [[Boeing CH-47 Chinook|CH-47 Chinook]]{{odn|Ciepliński, |Woźniak|1994|s=126}}. W 1979 wykonano prototyp haubicy{{odn|Ciepliński, |Woźniak|1994|s=126}}. Haubice M198 są zgrupowane w odrębnych armijnych i korpusowych jednostkach artyleryjskich, a także w batalionach artylerii dywizji lekkich i powietrznodesantowych. Używa ich także [[United States Marine Corps|Korpus Piechoty Morskiej Stanów Zjednoczonych]] oraz armia australijska.

W US Army i USMC haubica M198 będzie zastąpiona przez [[155 mm haubica ultralekka M777|ultralekką haubicę M777]]<ref>{{cytuj stronę | url =http://www.altair.com.pl/news/view?news_id=2732 | tytuł =500 haubic M777 | data dostępu =2013-03-30 |data=2009-04-17| opublikowany =www.altair.com.pl | język =pl}}</ref>.

Posiada wzmocnioną lufę, która jest zakończona dwukomorowym hamulcem wylotowym. Ma wbudowany czujnik temperatury z trójkolorowym wskaźnikiem (określa stan termiczny lufy podczas strzelania), zamek śrubowy z uszczelnieniem i hydropneumatyczny oporopowrotnik{{odn|Ciepliński, |Woźniak|1994|s=126}}.

Lufa podczas transportu jest obracana o 180° i przytwierdzona do ogonów. Do jej obracania posiada hydrauliczne urządzenie, które jest napędzane ręczną pompą. Koła haubicy na stanowisku ogniowym są wyłączane. W konstrukcji wykorzystano stopy lekkie{{odn|Ciepliński, |Woźniak|1994|s=126}}.

* {{Cytuj książkę | nazwisko= | imię= | autor= *Andrzej Ciepliński, *Ryszard Woźniak| inni= | tytuł= Encyklopedia współczesnej broni palnej (od połowy XIX wieku) | data=| wydawca= Wydawnictwo „WIS” | miejsce= Warszawa | data=1994| isbn =83-86028-01-7 | stronys=126 |odn={{odn/id|Ciepliński|Woźniak|1994}} }}