Warunkowanie klasyczne: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
Puszczanin (dyskusja | edycje) poprawa linków |
Puszczanin (dyskusja | edycje) drobne merytoryczne, źródła/przypisy |
||
Linia 1:
'''[[Warunkowanie instrumentalne|Warunkowanie]] klasyczne''' lub '''warunkowanie pawłowowskie''' (odkąd [[Jerzy Konorski|J. Konorski]] i S. Miller odkryli [[warunkowanie instrumentalne]], czyli II typu, stosuje się także nazwę '''warunkowanie I typu''') – forma uczenia się. Należy do mechanizmów [[wyższe czynności nerwowe|wyższych czynności nerwowych]]{{odn|Rutkiewicz|1969|s=687}}. Eksperymenty nad warunkowaniem przeprowadził jako pierwszy [[Iwan Pawłow]]. Stwierdził on, że podanie psu pokarmu do pyska wywołuje u niego wydzielanie śliny. Reakcję tę Pawłow nazwał odruchem lub reakcją bezwarunkową, ponieważ występuje ona bez uczenia się, w sposób niezmienny, utrwalony dziedzicznie; pokarm zaś jest bezwarunkowym bodźcem dla tej reakcji. Dzięki warunkowaniu klasycznemu można uzyskać reakcję wydzielania śliny na dowolny sygnał obojętny, wystarczy tylko regularnie go powtarzać w towarzystwie bodźca bezwarunkowego.
Przykład: jeśli bezpośrednio przed podaniem psu pokarmu zadzwoni dzwonek, to po kilku próbach na sam dźwięk dzwonka pies zaczyna wydzielać ślinę. Przed eksperymentem dzwonek nigdy nie wywoływał u psa reakcji ślinienia, a więc nauczył się on, że bodziec, który zawsze pojawia się przed jedzeniem, jest sygnałem karmienia. Tego typu bodziec (sygnał) Pawłow nazwał [[Bodziec warunkowy|bodźcem warunkowym]], a efekt wywołany przez niego (tu: wydzielanie śliny) – reakcją warunkową lub [[Odruch_warunkowy|odruchem warunkowym]]. Odruch taki wytwarza się dzięki wielokrotnemu kojarzeniu się bodźca (np. dźwięku dzwonka) z podawaniem pokarmu, co Pawłow określił jako [[wzmocnienie (behawioryzm)|wzmocnienie bodźca warunkowego]].
| |||