Armata przeciwpancerna: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja nieprzejrzana][wersja nieprzejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Roo72 (dyskusja | edycje)
mNie podano opisu zmian
mNie podano opisu zmian
Linia 4:
'''Armata przeciwpancerna''' (działo przeciwpancerne, w skrócie: armata ppanc) to [[armata]] przystosowana konstrukcyjnie do zwalczania [[pojazd opancerzony|opancerzonych pojazdów bojowych]], głównie [[czołg|czołgów]], ogniem na wprost. Przede wszystkim przez armatę przeciwpancerną rozumie się działa holowane, aczkolwiek większość [[armata czołgowa|armat czołgowych]] jest także działami przeciwpancernymi. .
 
Od innych rodzajów [[działo|dział]] armata przeciwpancerna wyróżnia się przede wszystkim posiadaniem odpowiednich [[celownik (element broni)|przyrządów celowniczych]], umożliwiających prowadzenie celnego ognia bezpośredniego (na wprost) do pojazdów, oraz używaniem amunicji przeciwpancernej. W celu uzyskania dużej [[prędkość wylotowa|prędkości wylotowej]] i celności, działa przeciwpancerne miały długą [[lufa|lufę]] (długości 40 - 50 [[kaliber|kalibrów]], aż do powyżej 70 kalibrów). Armaty przeciwpancerne miały zwykle mniejszy [[kaliber]] od współczesnych im [[armata polowa|armat polowych]], gdyż z uwagi na większą prędkość wylotową pocisków, wystarczający do przebicia [[pancerz]]a był pocisk o mniejszym kalibrze, a mniej istotny był efekt kruszący. Sprzyjało to większej szybkostrzelności armat przeciwpancernych, a przy tym działa przeciwpancerne mogły mieć na ogół mniejsze wymiary i masę oraz większą mobilność od dział polowych, co ułatwiało ich maskowanie na polu walki i umożliwiało zmianę stanowiska na małe odległości siłami obsługi. Armaty przeciwpancerne miały również zwykle większe kąty ostrzału w poziomie, umożliwiające zwalczanie celów ruchomych bez konieczności zmiany stanowiska.
 
Do armat przeciwpancernych używano prawie wyłącznie [[nabój zespolony|naboi zespolonych]]. Początkowo używano jedynie zwykłych pocisków przeciwpancernych z litej stali (pełnokalibrowych - angielskie oznaczenie: AP), lub z niewielkim ładunkiem kruszącym (APHE). Ich późniejszą odmianą były pociski z czepcem (APC, APCBC). Podczas II wojny światowej wprowadzono pociski rdzeniowe i [[pocisk podkalibrowy|podkalibrowe]] (APCR, APDS) oraz [[pocisk kumulacyjny|kumulacyjne]] (HEAT), pozwalające na znaczne zwiększenie przebijalności. Po wojnie pojawiły się pociski podkalibrowe stabilizowane brzechwowo (APFSDS), aczkolwiek stosowane głównie w armatach czołgowych.