Melchici: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja nieprzejrzana][wersja nieprzejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Nie podano opisu zmian
P (dyskusja | edycje)
m poprawki i uzupełnienia
Linia 1:
'''Melchici''' (t.także '''"melkici''', arab. روم "rum" Bizantyjczycy, Biznacjum lub ملكي "malaki" królewski, syr. ܡܠܟܝܐ "malkaya" królewski; od aram. ''malka'';, hebr. "''melech";'', arab. ملك ''malik'' - "król") - określenie grupy wiernych dwóchjednego z [[kościoły wschodnie|Kościołówkościołów Wchodnichwschodnich]]. Jednoznaczne określenie którego nie jest możliwe, ponieważ zależy to od kontekstu. Nazwa "melchici" miała bowiem w dziejach dwa całkowicie odmienne znaczenia.
 
Pierwotnie, do czasów [[schizma wschodnia|wielkiej schizmy wschodniej]], jakomianem melchitów - "ludzi króla" - określano wiernych [[patriarcha|patriarchatów]] [[patriarcha Aleksandrii|Aleksandrii]], [[patriarcha Antiochii|Antiochii]] i [[patriarcha Jerozolimy|Jerozolimy]], którzy przyjęli nauki [[sobór chalcedoński|Soboru Chalcedońskiego]] ([[451]]) - w odróżnieniu od tych, którzy poparli tzw. [[herezja|herezję]] [[monofizytyzm]]u.
 
Po [[schizma wschodnia|wielkiej schizmie wschodniej]], czyli rozłamie Kościołakościoła Powszechnegopowszechnego na Zachodnizachodni - [[kościół katolicki|katolicki]] i Wschodniwschodni - [[cerkiew prawosławna|prawosławny]], dotychczasowi melchici zaczęli sami się określać i być określani jako "[[prawosławie|prawosławni]]" (gr. ''orthodoxos'' - dosłownie "prawowierni"). Stworzyli oni na terenach trzech wyżej wymienionych patriarchatów [[cerkiew prawosławna|Kościółcerkiew melchicko-ortodoksyjnyprawosławną]]. W jej ramach co najmniej do połowy XVII wieku zachowali jednak język i liturgię syryjską, arabizując się dość późno. Wpływy syryjskie w liturgii i życiu kościelnym są nadal bardzo mocne.
 
Na początku XVIII wieku, po powrocie części z nich do unii z [[Rzym]]em i zapewne pod jego wpływem, mianem melchitów zaczęto określać także wiernych [[kościół melchicki|Kościoła melchicko-katolickiego]] - unickiego [[katolicyzm|katolickiego]] [[kościół (organizacja)|Kościoła]] [[obrządek|obrządku]] bizantyjskiego., Terminczyli, tendosłownie rzecz ujmując, grekokatolików. jednakJednak nie jestwszystkich równoznaczny- znazwą tą obejmuje się tylko katolików obrządku greckiego zamieszkałych (pierwotnie) na terenach trzech wyżej wymienionych grekokatolicyzmempatriarchatów, ponieważa melchiciwięc conajmniejw do[[Azja|Azji]] i w poł[[Afryka|Afryce]]. XVIINie zachowaliobejmuje języksię inią liturgięnatomiast syryjskągrekokatolików europejskich - ani tych, arabizującktórzy sięnigdy dośćnie późno.utracili Wpływyłączności syryjskiez iRzymem greckie(tu zwłaszcza wspólnoty [[Italogrecy|italogreckie]] w liturgiiItalii), iani życiunawróconych kościelnymna katolicyzm nadalwiernych bardzoposzczególnych mocne[[cerkiew (organizacja)|cerkwi prawosławnych]].
 
W piśmiennictwie historyczno-kościelnym zdarza się określanie mianem melchitów wszystkich wiernych [[kościoły chalcedońskie|Kościołów chalcedońskich]] na Wschodzie, z podziałem ich na "melchitów prawosławnych" (arab. الروم الأرثوذكس - ''rum orthodox'') i "melchitów katolickich" (arab. الروم الكاثوليك - ''rum katholik''). Jest to jednak nazewnictwo sztuczne, ponieważ wierni cerkwi prawosławnej - rzekomi "melchici prawosławni" - nigdy się w ten sposób sami nie określają ani nie są tak nazywani. Zawsze występują po prostu jako "prawosławni". Miano "melchitów" jest współcześnie zarezerwowane tylko dla wiernych kościoła unickiego.
 
====Linki zewnętrzne====
* [http://www.stannmelkite.org/history.htm Krótka historia Kościoła melchickiego]<br>
* [http://phoenicia.org/melkites.html Obszerna historia Kościoła melchickiego]<br>
* [http://www.opuslibani.org.lb/melkitmenu.html Kościół melchicki w Opus Libani]
 
====Źródła====
[[Kategoria:Katolickie kościoły wschodnie]][[Kategoria:Prawosławie]][[Kategoria:Historia chrześcijaństwa]]
* Krzysztof Kościelniak ''Grecy i Arabowie. Historia kościoła melkickiego (katolickiego) na ziemiach zdobytych przez muzułmanów (634-1516)'', Wydawnictwo Unum, Kraków 2004, ISBN 83-89256-39-8
* Aziz S. Atiya ''Historia kościołów wschodnich'', Instytut Wydawniczy Pax, Warszawa 1978
* Edmund Przekop ''Wschodnie patriarchaty starożytne'' (IV-X w.), Instytut Wydawniczy Pax, Warszawa 1984, ISBN 83-211-0475-4
* Edmund Przekop ''Rzym - Konstantynopol. Na drogach podziału i pojednania'', Warmińskie Wydawnictwo Diecezjalne, b.m.d.w.
 
[[Kategoria:Katolickie kościoły wschodnie]][[Kategoria:Prawosławie]][[Kategoria:Historia chrześcijaństwa]]
[[Kategoria:Prawosławie]]
[[Kategoria:Historia chrześcijaństwa]]