Tony Trabert: Różnice pomiędzy wersjami

Trabert był wszechstronnym sportowcem, w czasie studiów na University of Cincinnati reprezentował uczelnię w [[koszykówka|koszykówce]]. Również jako student tego uniwersytetu w [[1951]] zdobył tenisowe mistrzostwo międzyuczelniane USA w grze pojedynczej (''Intercollegiate''). W tym samym roku zadebiutował w reprezentacji USA w Pucharze Davisa oraz po raz pierwszy pojawił się w czołówkach rankingów amerykańskiego i światowego.

 

 

Dalsze indywidualne sukcesy nieco opóźniła służba wojskowa. Na wielkoszlemowy tytuł singlowy Tony Trabert czekał do [[1953]], kiedy w finale [[US Open|mistrzostw USA]] pokonał [[Vic Seixas|Vica Seixasa]]. Rok później triumfował na kortach im. Rolanda Garrosa, po trzysetowym finale z rodakiem [[Art Larsen|Artem Larsenem]]. W [[1955]] Trabert zdominował tenis amatorski, wygrywając łącznie 18 turniejów w grze pojedynczej, w tym trzy imprezy wielkoszlemowe. Odniósł również 12 wygranych deblowych, głównie w parze z Vicem Seixasem. Szansę na Wielkiego Szlema zrujnowała porażka z [[Ken Rosewall|Kenem Rosewallem]] w półfinale [[Australian Open|mistrzostw Australii]] (6:8, 3:6, 3:6), któremu - w niemal identycznym stosunku 9:7, 6:3, 6:3 - Trabert zrewanżował się w finale mistrzostw USA. Ponadto w finale mistrzostw Francji pokonał Szweda [[Sven Davidson|Svena Davidsona]], a na Wimbledonie zwyciężył Duńczyka [[Kurt Nielsen|Kurta Nielsena]]. Trabert zdobył również tytuły mistrza USA w hali i na kortach ziemnych. Rezultaty te dały mu pewne pierwsze miejsce w rankingu światowym (na czele tej klasyfikacji figurował również w 1953). Sukces w Paryżu był ostatnim zwycięstwem Amerykanina w mistrzostwach Francji aż do [[1989]], kiedy triumfował młody [[Michael Chang]]. Dominację Traberta w 1955 podkreśla także fakt, że zarówno na Wimbledonie, jak i mistrzostwach USA w drodze po tytuły nie stracił seta.