Stanisław Czarkowski (porucznik)
Stanisław Czarkowski (ur. 2 grudnia 1904 w Radomsku, zm. 10 stycznia 1989 w Polanicy-Zdroju) – porucznik artylerii Wojska Polskiego i Polskich Sił Zbrojnych.
 porucznik
| |
| Data i miejsce urodzenia |
2 grudnia 1904 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
10 stycznia 1989 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1926-1947 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
9 pułk artylerii polowej |
| Stanowiska |
dowódca plutonu |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
| |
Życiorys edytuj
Ukończył w Kielcach Państwowe Gimnazjum im. Jana Śniadeckiego, zdając maturę w 1926 roku. W latach 1926–1929 absolwent Oficerskiej Szkoły Artylerii w Toruniu. 15 sierpnia 1929 roku awansował do stopnia podporucznika z 106. lokatą w korpusie oficerów artylerii oraz przydziałem do 9 pułku artylerii polowej[1][2] [3]. Dowodził plutonem, a 1 stycznia 1933 roku awansował na porucznika z 15. lokatą w korpusie oficerów artylerii[4], a także był oficerem zwiadowczym dyonu oraz dowodził baterią i pułkową szkołą podoficerską. W latach 1936–1937 w Centrum Wyszkolenia Artylerii ukończył kurs jazdy konnej i zaprzęgami. Ponownie dowodził baterią po powrocie do pułku, a od 1 marca 1938 roku był w pułku pomocnikiem dowódcy III dyonu (detaszowanego) ds. gospodarczych[3].
W marcu 1939 roku po mobilizacji dowodził pozostałościami III dyonu. W czasie kampanii wrześniowej przeprowadził mobilizację pozostałych jednostek, a następnie wraz z pozostałościami odszedł do Ośrodka Zapasowego Artylerii Lekkiej nr 9. Uczestniczył w walkach na Podlasiu, ostatnio w baterii haubic dyonu artylerii lekkiej Zgrupowania „Brzoza” jako oficer zwiadowczy. Po kapitulacji Samodzielnej Grupu Operacyjnej „Polesie” próbował wydostać się z okrążenia, ale został wzięty do niewoli 8 października 1939 roku[3]. W latach 1939–1940 przebywał w Oflagu II B Arnswalde, a w latach 1940–1945 w Oflagu VII A Murnau. Skierowany po uwolnieniu do 2 Korpusu Polskiego, gdzie od czerwca 1945 do lutego 1946 roku służył w 1 Karpackim pułku artylerii lekkiej, a od lutego 1946 do kwietnia 1947 roku w 7 pułku artylerii przeciwpancernej i dowodził w nim baterię techniczną. Ukończył kursy: artylerii przeciwpancernej oraz kierowców czołgów i samochodów[3].
Po przybyciu do Wielkiej Brytanii został odkomenderowany do dowództwa brygady. W kwietniu 1947 roku został zdemobilizowany, a 28 maja powrócił do kraju. Początkowo w Zakładach Starachowickich był zatrudniony jako kierownik transportu, ale w związku z trudnościami mieszkaniowymi przeniósł się we wrześniu 1947 roku do Polanicy-Zdroju[5]. W latach 1947–1949 był kierownikiem zarządu nieruchomości miejskich, a później kolejno: w latach 1949–1950 referentem administracyjnym w Państwowym Przedsiębiorstwie Budowlanym, w 1950 roku kierownikiem transportu w Kopalni „Konrad” w Iwinach k. Bolesławca i w latach 1950–1957 referentem BHP oraz referentem technicznym w tartaku i stolarni w Polanicy. Od 1957 roku do emerytury pracował w Polskim Towarzystwie Turystyczno-Krajoznawczym jako kierownik eksploatacyjny. Zmarł 10 stycznia 1989 roku w Polanicy Zdroju[5].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari[6] – nr 13639
Przypisy edytuj
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 14 z 15 sierpnia 1929 roku, s. 279
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 220; 677.
- ↑ a b c d Wesołowski i Stepan 2012 ↓, s. 266.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 3 z 14 marca 1933 roku, s. 53
- ↑ a b Wesołowski i Stepan 2012 ↓, s. 267.
- ↑ Kawalerowie Orderu Virtuti Militari. [dostęp 2008-05-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-05-06)].
Bibliografia edytuj
- Andrzej Wesołowski, Kamil Stepan: Mobilizacja marcowa 1939 T-2: dokumenty i relacje. Warszawa: Centralne Archiwum Wojskowe im. mjr. Bolesława Waligóry, 2012, s. 266-267. ISBN 978-83-934259-5-2.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.