Stanisław Nadzin
Stanisław Nadzin vel Stanisław Guman[1] (ur. 28 sierpnia 1914 w Warszawie, zm. 10 grudnia 1970 tamże) – polski dziennikarz, tłumacz literatury rosyjskiej, pułkownik ludowego Wojska Polskiego.
 pułkownik
| |
| Data i miejsce urodzenia |
28 sierpnia 1914 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
10 grudnia 1970 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
1 Dywizja Piechoty im. Tadeusza Kościuszki |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
  
| |
Życiorys
edytujPochodzenia żydowskiego, syn Klemensa. Ukończył studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. Przed wybuchem II wojny światowej pracował w banku, jako publicysta debiutował w 1933. W 1936 jego słuchowisko radiowe pt. Teatr wyobraźni: Nicolo Paganini zostało wyróżnione na ogólnopolskim konkursie Polskiego Radia.W 1938 wydał zbiór słuchowisk radiowych Teatr wyobraźni. W czasie wojny przebywał w ZSRR, służył w Armii Czerwonej, od 1943 był żołnierzem 1 Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki, z którą przebył szlak od Lenino do Berlina.
Po wojnie był m.in. dyrektorem programowym Polskiego Radia. W 1944 wstąpił do Polskiej Partii Robotniczej, a następnie do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej[2]. Od czerwca 1946 roku do października 1950 roku był attaché wojskowym przy Poselstwie RP w Sztokholmie, a po powrocie do kraju został komendantem Kursu Specjalnego Oddziału II Sztabu Generalnego (od 15 listopada 1951 roku – Zarząd II Sztabu Generalnego)[1]. Od 1958 do 1960 pełnił funkcję szefa Oddziału Prasowego Głównego Zarządu Politycznego Wojska Polskiego[2]. Później był redaktorem naczelnym „Żołnierza Polskiego” (1963–1967).
Był autorem słuchowisk radiowych, broszur politycznych, opracował także antologie Żołnierskim szlakiem (1967) i Antologia polskiego reportażu wojennego 1939–1945 (1962). Tłumaczył dzieła literatury rosyjskiej, m.in. Tragedię optymistyczną Wsiewołoda Wiszniewskiego.
Padł ofiarą prześladowań antysemickich w 1968. Usunięty z PZPR i z wojska.
Od 1945 był żonaty z Wandą Gojawiczyńską (1920–1994), córką Stanisława i Poli, z którą miał syna Jacka (ur. 1948).
Zmarł na zawał serca 10 grudnia 1970 roku. Pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 165-5-5)[3].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Order Krzyża Grunwaldu III klasy (11 sierpnia 1945)[4]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
- Krzyż Walecznych
Przypisy
edytuj- ↑ a b Katalog ↓.
- ↑ a b Informacje w BIP IPN. [dostęp 2022-03-05].
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: STANISŁAW NADZIN, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2023-07-23].
- ↑ M.P. z 1945 r. nr 39, poz. 94 „w uznaniu zasług, położonych dla sprawy radiofonii w Polsce, a w szczególności odbudowy Centralnej Rozgłośni Polskiego Radia w Raszynie”.
Bibliografia
edytuj- Dane osoby z katalogu funkcjonariuszy aparatu bezpieczeństwa. Instytut Pamięci Narodowej. [dostęp 2018-01-05].