Stefan Franciszek Popiel
Stefan Franciszek Popiel (ur. 27 listopada 1889 w Suchej, zm. po 1938) – podpułkownik łączności Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy.
| |
 podpułkownik łączności
| |
| Data i miejsce urodzenia |
27 listopada 1889 |
|---|---|
| Data śmierci |
po 1938 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1914–1933 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
komendant kadry |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Późniejsza praca | |
| Odznaczenia | |
     
| |
Życiorys
edytujUrodził się 27 listopada 1889 w Suchej, w rodzinie Jakuba i Otylii z domu Wirth[1]. Ukończył Wydział Budownictwa Wyższej Szkoły Przemysłowej w Krakowie[1].
W czasie I wojny światowej walczył w Legionach Polskich. Był oficerem 5 pułku piechoty. Dowodził pułkowym oddziałem telefonicznym. 28 kwietnia 1916 awansował na chorążego, a 1 grudnia 1916 na podporucznika[2]. Po kryzysie przysięgowym, w lipcu 1917, pełnił służbę w kompanii telegraficznej Polskiego Korpusu Posiłkowego.
Jako podporucznik byłego Polskiego Korpusu Posiłkowego reskryptem Rady Regencyjnej z 31 października 1918 roku został przydzielony do podległego jej Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia[3].
W 1920 dowodził kompanią zapasową telegraficzną nr 1 w Puławach. 30 lipca 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu majora, „w Korpusie Wojsk Łączności, w grupie byłych Legionów Polskich”[4]. 1 czerwca 1921 pełnił służbę w Wojskowej Dyrekcji Telegrafów i Telefonów Nr I, pozostając na ewidencji I baonu zapasowego telegraficznego[5].
3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 18. lokatą w korpusie oficerów łączności[6]. 29 maja 1923 roku został przydzielony z Centralnych Zakładów Wojsk Łączności do 2 pułku łączności w Jarosławiu na stanowisku pełniącego obowiązki zastępcy dowódcy pułku[7][8]. W czerwcu 1924 został przesunięty na stanowisko kwatermistrza pułku[9]. Później został ponownie przesunięty na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[10]. Na początku 1928 został odkomenderowany na 3-miesięczny kurs unifikacyjny dla dowódców pułków w Doświadczalnym Centrum Wyszkolenia w Rembertowie[11]. W kwietniu 1929 został wyznaczony na stanowisko dowódcy pułku[12]. Z dniem 1 kwietnia 1930 powierzono mu czasowe pełnienie obowiązków dowódcy 3 Grupy Łączności, a jesienią tego roku został wyznaczony na stanowisko pełniącego obowiązki dowódcy grupy[13]. Jesienią 1931, po likwidacji Dowództwa 3 Grupy Łączności, został przeniesiony do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr X z zachowaniem dotychczasowego dodatku służbowego[14]. W grudniu 1932 został wyznaczony na stanowisko komendanta kadry 8 batalionu telegraficznego w Toruniu[15]. Od 1 stycznia do 24 marca oraz od 1 czerwca 1933 był oddany do dyspozycji Ministerstwa Poczt i Telegrafów[16]. Z dniem 30 czerwca 1933 został przeniesiony do rezerwy z równoczesnym przeniesieniem w rezerwie do 5 batalionu telegraficznego w Krakowie[17]. Do września 1939 pracował na stanowisku dyrektora Dyrekcji Okręgu Poczt i Telegrafów w Katowicach.
30 czerwca 1917 ożenił się z Leokadią ze Szwarców[1].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Niepodległości – 13 kwietnia 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[18][19]
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski – 11 listopada 1934 „za zasługi w służbie pocztowo-telegraficznej”[20]
- Krzyż Walecznych trzykrotnie
- Złoty Krzyż Zasługi – 10 listopada 1928 „w uznaniu zasług położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”[21][22]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Odznaka Pamiątkowa Więźniów Ideowych[23]
Przypisy
edytuj- ↑ a b c Żołnierze Niepodległości : Popiel Stefan Franciszek. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2023-03-24].
- ↑ Lista starszeństwa 1917 ↓, s. 47.
- ↑ Dz. Rozp. Komisji Wojskowej Nr 2 z 1 listopada 1918 roku, s. 16.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 30 z 11 sierpnia 1920 roku, s. 692.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 359, 827.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 255.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 37 z 8 czerwca 1923 roku, s. 385.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 960, 967.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 877, 884.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 613, 620.
- ↑ Kronika. „Wiadomości Jarosławskie”. Nr 1, s. 5, 5 lutego 1928.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 27 kwietnia 1929 roku, s. 119.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 28 stycznia 1931 roku, s. 5.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 240.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 grudnia 1932 roku, s. 425.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 28 czerwca 1933 roku, s. 142, 146.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 141.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 87, poz. 137.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-03-04]..
- ↑ M.P. z 1934 r. nr 259, poz. 337.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 11 listopada 1928, s. 405.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-03-04]..
Bibliografia
edytuj- Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917). Komenda Legionów Polskich, 1917.
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.