Stefan Hołówko
Stefan Tadeusz Hołówko (ur. 28 lutego 1921 w Warszawie, zm. 11 września 2009 tamże)[1] – polski architekt i nauczyciel.
Pełne imię i nazwisko |
Stefan Tadeusz Hołówko |
---|---|
Data i miejsce urodzenia |
28 lutego 1921 |
Data i miejsce śmierci |
11 września 2009 |
Narodowość | |
Alma mater | |
Praca | |
Biuro |
|
Odznaczenia | |
![]() ![]() ![]() |
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/2/2e/Helena_Ho%C5%82%C3%B3wko%2C_Stefan_Ho%C5%82%C3%B3wko_%28gr%C3%B3b%29_01.jpg/240px-Helena_Ho%C5%82%C3%B3wko%2C_Stefan_Ho%C5%82%C3%B3wko_%28gr%C3%B3b%29_01.jpg)
Życiorys
edytujW 1050 Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej. Był projektantem w Biurze Odbudowy Stolicy, przedsiębiorstwie Miastoprojekt Stolica i pracowni urbanistycznej Jeana Benjamina Manevala w Paryżu. Należał do zespołu architektów „Pingwiny”. Był laureatem konkursów architektonicznych. Ponadto pracował jako nauczyciel w Technikum Architektoniczno-Budowlanym im. Stanisława Noakowskiego oraz redaktor w Wydawnictwie „Arkady”[1].
Był autorem lub współautorem m.in. Zespołu Basenów RKS Skra w Warszawie (1972–1973), biurowca Państwowego Zakładu Ubezpieczeń Wzajemnych w Warszawie, gmachu Centrali Ogrodniczej w Warszawie (1950), projektu odbudowy i przebudowy pałacu Stanisława Wołowskiego (obecnego Domu Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich) w Warszawie (1947–1951) oraz domu wielorodzinnego Głównego Instytutu Pracy przy ul. Noakowskiego 8 w Warszawie (1950–1953)[1]. Za swoje dokonania był kilkakrotnie odznaczany i nagradzany.
Został pochowany na cmentarzu ewangelicko-reformowanym w Warszawie (kwatera 1-9-3)[2].
Odznaczenia
edytuj- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski[1]
- Złoty Krzyż Zasługi[1]
- Medal Komisji Edukacji Narodowej[1]
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d e f Stefan Hołówko [online], SARP [dostęp 2024-05-12] .
- ↑ Śp. Stefan Hołówko, Grobonet