Stefan Kruś

polski lekarz, patomorfolog

Stefan Kruś (ur. 20 czerwca 1926 w Warszawie, zm. 17 lutego 2015 tamże[1]) – polski patomorfolog, profesor medycyny w zakresie anatomii patologicznej.

Stefan Kruś
Ilustracja
Państwo działania

 Polska

Data i miejsce urodzenia

20 czerwca 1926
Warszawa

Data i miejsce śmierci

17 lutego 2015
Warszawa

profesor nauk medycznych
Specjalność: patomorfologia
Alma Mater

Uniwersytet Warszawski

Doktorat

1961

Habilitacja

1965

Profesura

1975

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Medal 10-lecia Polski Ludowej Odznaka 1000-lecia Państwa Polskiego Medal Komisji Edukacji Narodowej Odznaka tytułu honorowego „Zasłużony Nauczyciel PRL”
Odznaka honorowa „Za wzorową pracę w służbie zdrowia” (1950–1986)

Życiorys edytuj

W czerwcu 1944 zdał maturę na tajnych kompletach w okupowanej Warszawie. W lutym 1945 rozpoczął studia lekarskie na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie od ukończenia studiów (1949) pracował jako asystent. Następnie był zatrudniony w Akademii Medycznej w Warszawie (do 1996) kolejno jako asystent, adiunkt, docent i profesor w Zakładzie Anatomii Patologicznej (od 1970 do emerytury jako jego kierownik). W latach 1956-1957 pracował w Szpitalu Polskim w Korei Północnej, a w latach 1959-60 był stypendystą Fundacji Rockefellera w Mount Sinai Hospital w Nowym Jorku. W 1961 uzyskał doktorat, w 1965 – stopień naukowy doktora habilitowanego, w 1975 – tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1983 (27 października) – zwyczajnego[2]. Od chwili założenia w 1958 był członkiem Polskiego Towarzystwa Patologów (stale w jego władzach, od 1979 r. prezes)[3].

Kierownik specjalizacji I st. – 33 osób; II st. – 21 osób, promotor 10 przewodów doktorskich.

 
Grób profesora Stefana Krusia na Cmentarzu Bródnowskim.

Pochowany na Cmentarzu Bródnowskim (kwatera 46C-5-26).

Publikacje edytuj

Prace naukowe i dydaktyczne:

  • oryginalnych, przeważnie w zespołach – 74
  • poglądowych i popularnych – 20
  • kazuistycznych – 7

Prace oryginalne dotyczyły problemów klinicznych na styku z morfologicznymi.

Podręczniki edytuj

Lista podręczników[4]:

  1. Anatomia patologiczna (1978, 1990),
  2. Patomorfologia kliniczna (wspólnie z Ewą Skrzypek-Fakhoury; 1996, 2005, 2007),
  3. Podstawy patomorfologii (wspólnie z Januszem Groniowskim; 1985, 1991),
  4. Guide for histopatologhical practice (995)
  5. Patomorfologia dla stomatologów (1997, 2014 – wydanie II, poprawione i uzupełnione, wspólnie z Ewą Skrzypek),
  6. Patologia dla szkół pielęgniarstwa (2003)
  7. Guide and comments to histopathological classes (2004, 2006),
  8. Guide through pathomorphology for students who have enough time to think it over (1997),
  9. Launching-pad into the lifelong study of pathologic anatomy (2004, 2005),
  10. Patologia: podręcznik dla licencjackich studiów medycznych (2003, 2006).

Monografie dla patomorfologów i klinicystów edytuj

  • Patomorfologia wątroby (1973, 1986)
  • Patomorfologia nerek (1973, 1986)
  • Patomorfologia serca (1972, 1974)

Prace naukowe – pod redakcją Stefana Krusia edytuj

  • Anatomia patologiczna: podręcznik dla studentów medycyny (1978, 1980)
  • (z Januszem Groniowskim) Podstawy patomorfologii: podręcznik dla studentów medycyny (1984, 1985, 1991)
  • (z Ewą Skrzypek) Patomorfologia kliniczna, cz. 1, Patomorfologia ogólna (1986, 1990, 1993)
  • (z Ewą Skrzypek) Patomorfologia kliniczna, cz. 2, Patomorfologia narządowa (1987, 1993)
  • Patomorfologia kliniczna (1991, 1993)
  • (z Ewą Skrzypek-Fakhoury) Patomorfologia kliniczna: podręcznik dla studentów (1996, 2005)
  • Anatomia patologiczna: podręcznik dla studentów medycyny (2000, 2001)
  • (z Ewą Skrzypek-Fakhoury) Patomorfologia kliniczna (2007, 2011)

Publicystyka edytuj

  • Dwadzieścia październikowych spotkań z anatomią patologiczną (1994, 1996)
  • Felietony przekorne (1992)
  • Felietonów przekornych zbiór drugi (1995)
  • Wykłady inauguracyjne z anatomii patologicznej: 1. 10. 1974 – 7. 10. 1996 (2010) (Spinoza)[5]
  • Wiecznym piórem – na przekór. 1 (2010) (Modlitwa Majmonidesa)
  • Wiecznym piórem – na przekór. 2 (2010)[6]

Nagrody i odznaczenia edytuj

Przypisy edytuj