Tadeusz Golejewski
Tadeusz Golejewski herbu Kościesza (1798–1855) – polski hrabia, powstaniec listopadowy, właściciel ziemski.
 Kościesza | |
| Rodzina |
Golejewscy |
|---|---|
| Data urodzenia |
1798 |
| Data śmierci |
1855 (1870) |
| Ojciec | |
| Matka |
Wiktoria |
| Rodzeństwo | |
Życiorys
edytujUrodził się w 1798 roku[1]. Wywodził się z rodu hrabiowskiego Golejewskich herbu Kościesza[2][3][4]. Rodzina Golejewskich pierwotnie pochodziła z ziemi mazowieckiej z Golejowa w powiecie bielskim[5]. Jedna z linii rodu 8 lutego 1783 roku w Wiedniu otrzymała tytuł hrabiów galicyjskich z dodatkiem herbowym[6][5][7]. Był synem Samuela Golejewskiego (właściciel dóbr Krzywcze wraz z miejscowościami Babińce, Filipcze, Chudiowce w obwodzie czortkowskim, Świerzkowce w powiecie kamienieckim, a od 1823 roku Chlebowa w powiecie tarnopolskim oraz członek Stanów Galicyjskich z grona magnatów w 1817 roku) i Wiktorii z domu Matuszewicz herbu Łabędź (chorążanka mińska)[8][3][9][10]. Jej rodzice byli właścicielami dóbr Krzywcze, Sapohów, Chlebów[10]. Miał braci Samuela (powstaniec listopadowy, zm. 1846 lub 1848 roku), Jana Beatryka Antoniego (1798–1862, właściciel dóbr Krzywcze, członek Stanów Galicyjskich z 1838 roku, teść Szczęsnego Koziebrodzkiego) oraz siostrę Marię (ur. 1804 lub 1805, zm. 1893, żona sąsiedniego właściciela ziemskiego Cyryla Czarkowskiego)[8][3][11][12].
Uczestniczył w powstaniu listopadowym jako oficer[1][13]. Służył w pułku strzelców konnych w korpusie gen. Józefa Dwernickiego[13]. Brał udział we wszystkich bitwach swojej jednostki, odznaczając się walecznością[13]. W bitwie pod Boremlem odniósł ciężkie rany (19 kwietnia 1831 roku)[13]. Po przejściu wojsk generała na obszar Galicji powrócił do rodzinnego majątku[13].
Został właścicielem ziemskim[13]. Do końca życia był kawalerem[14]. Według jednej wersji zmarł w 1855 roku i został pochowany w Sapohowie, a według innej w 1870 roku i spoczął w Krzywczach[13][1]. Tam został pochowany[1]. Rodzina Golejewskich wygasła po mieczu 28 października 1893 roku[5].
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d Józef Białynia Chołodecki: Cmentarzyska i groby naszych bohaterów z lat 1794-1864 na terenie Wschodniej Małopolski. Lwów: 1928, s. 12, 43.
- ↑ Rocznik szlachty (I) 1881 ↓, s. 215-216.
- ↑ a b c Rocznik szlachty (II) 1883 ↓, s. 134.
- ↑ Herbarz polski (3) 1900 ↓, s. 284.
- ↑ a b c Almanach 1908 ↓, s. 371.
- ↑ Rocznik szlachty (I) 1881 ↓, s. 215.
- ↑ Sylwester Korwin Kruczkowski: Poczet Polaków wyniesionych do godności szlacheckiej przez monarchów austrjackich w czasie od roku 1773 do 1918: dalej tych osób, którym wymienieni władcy zatwierdzili dawne tytuły książęce względnie hrabiowskie lub nadali tytuły hrabiów i baronów jak niemniej tych, którym zatwierdzili staropolskie szlachectwo. Lwów: 1935, s. 29.
- ↑ a b Rocznik szlachty (I) 1881 ↓, s. 216.
- ↑ Almanach 1908 ↓, s. 372.
- ↑ a b Pamiętnik 1905 ↓, s. 127.
- ↑ Pamiętnik 1905 ↓, s. 127-128.
- ↑ Almanach 1908 ↓, s. 372-373.
- ↑ a b c d e f g Onufry Hieronim Kunaszowski: Życiorysy uczestników Powstania Listopadowego zebrane na pamiątkę obchodu jubileuszowego pięćdziesięcioletniej rocznicy tego powstania. Lwów: 1880, s. 23.
- ↑ Pamiętnik 1905 ↓, s. 128.
Bibliografia
edytuj- Jerzy Sewer Dunin-Borkowski: Rocznik szlachty polskiej. T. 1. Lwów: Księgarnia K. Łukaszewicza, 1881, s. 1-621.
- Jerzy Sewer Dunin-Borkowski: Rocznik szlachty polskiej. T. 2. Lwów: Księgarnia K. Łukaszewicza, 1883, s. 1-799.
- Adam Boniecki: Herbarz polski. T. 3: Chmielewscy – Czetowscy. Warszawa: Gebethner i Wolff, 1900, s. 1-388.
- Tadeusz Czarkowski-Golejewski: Pamiętnik Tadeusza Czarkowskiego-Golejewskiego pierwszego ordynata na Wysuczce. Poświęcony dzieciom i wnukom oraz najbliższej rodzinie. Borszczów: Drukarnia P. Seidmana, 1905, s. 1-287.
- Jerzy Sewer Dunin-Borkowski: Almanach błękitny. Genealogia żyjących rodów polskich. Lwów / Warszawa: 1908, s. 1-1127.