Tadeusz Kuczma
Tadeusz Kuczma (ur. 29 czerwca 1905 Gnieźnie, zginął 28 października 1940 w Poznaniu) – polski prawnik, kryminolog.
Życiorys edytuj
Był synem Tomasza, z zawodu krawca, i Aliny z domu Balcerzak. Po studiach prawniczych na Uniwersytecie Poznańskim uzyskał w 1927 magisterium, równolegle (w latach 1925–1928) studiując także nauki ekonomiczne[1]. W 1929 został starszym asystentem Seminarium Prawa i Procesu Karnego i innych Nauk Kryminologicznych. Rok później doktoryzował się w oparciu o rozprawę pt. Przestępstwo zbiorowe w świetle współczesnej kryminologii[1]. Nie przerywając pracy jako asystent na UAM, pracował także jako podprokurator w Sądzie Okręgowym. W latach 1933–1935 wyjechał, dzięki stypendium Fundacji Rockefellera, do Stanach Zjednoczonych[1]. Odbył także (w 1935 i 1937) podróże badawcze do Francji, Bułgarii i Jugosławii, prowadząc porównania znaczenia poszczególnych składników sprawczych działań przestępczych w różnych warunkach cywilizacyjnych[2]. Jego praca habilitacyjna - Genetyczne ujęcie przestępstwa - opublikowana w 1939 roku, należy do najwybitniejszych osiągnięć polskiej kryminologii międzywojennej[3].
Aresztowany 28 października 1939, osadzony w Forcie VII w Poznaniu, został tam zgładzony 6 stycznia 1940[3].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c Gąsiorowski i Topolski (red.) 1981 ↓, s. 390.
- ↑ Gąsiorowski i Topolski (red.) 1981 ↓, s. 390–391.
- ↑ a b Gąsiorowski i Topolski (red.) 1981 ↓, s. 391.
Bibliografia edytuj
- Antoni Gąsiorowski, Jerzy Topolski (red.): Wielkopolski słownik biograficzny. Warszawa-Poznań: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1981, s. 390–391. ISBN 83-01-02722-3.