Tadeusz Sachs

polski hokeista

Tadeusz Izrael Sachs (ur. 18 czerwca 1899 w Pińsku, zm. 3 sierpnia 1942[1][2]) – polski hokeista występujący na pozycji bramkarza, reprezentant Polski, olimpijczyk, działacz i sędzia hokejowy.

Tadeusz Sachs
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

18 czerwca 1899
Pińsk

Data śmierci

3 sierpnia 1942

Obywatelstwo

Polska

Pozycja

bramkarz

Fragment wystawy plenerowej ”Sport Żydowski w przedwojennej Warszawie” autorstwa dr. Jarosława Rokickiego, przygotowanej przez Fundację im. prof. Mojżesza Schorra, a prezentowanej na przełomie 2012/2013 r. przy ul. Twardej 6 w Warszawie. Na fotografii tablica z tekstem: „Olimpijczyk, bramkarz hokejowy, trener reprezentacji Polski – Tadeusz Izrael Sachs (ur. 1899 Pińsk lub Łódź - zm. 1942 prawdopodobnie Warszawa).... Prawdopodobnie zamordowany przez hitlerowców w getcie w Warszawie 3 sierpnia 1942 r.”

Życiorys edytuj

Był synem łódzkiego fabrykanta, w młodości uczył się w prywatnej szkole w Zurychu, w latach 1917–1919 był zawodnikiem szwajcarskich klubów Rossey Gstaad i Akademischer Hockey Club Zurich[3].

W latach 1925–1927 występował w drużynie Unionu Łódź, następnie grał w WTŁ Warszawa (1926–1927), Legii Warszawa (1928–1932) i AZS Warszawa (1932–1935). Zdobywał medale mistrzostw Polski: dwukrotnie srebrny medal (1927, 1928), dwukrotnie brązowy medal (1929, 1930).

W latach 1930–1931 wystąpił cztery razy w reprezentacji Polski (w dwóch meczach mistrzostw świata w 1930, w jednym spotkaniu mistrzostw świata w 1931 i w jednym spotkaniu towarzyskim w 1931), wielokrotnie był graczem rezerwowym.

W latach 1932–1935 i w 1937 prowadził reprezentację Polski jako kapitan związkowy, m.in. podczas zimowych igrzysk olimpijskich 1932 w Lake Placid (gdzie równocześnie został zgłoszony jako rezerwowy bramkarz) oraz mistrzostwach świata w 1933, 1935, 1937. W 1937 został wybrany kapitanem sportowym PZHL.

Był także sędzią hokeja na lodzie; podczas turnieju finałowego Mistrzostw Polski 1928/1929 rozgrywanego w Krynicy[4], podczas turniejów mistrzostw świata 1931, 1933, 1935, 1937, 1939 (łącznie prowadził 38 spotkań). W marcu 1940 wyjechał do Warszawy. 29 kwietnia 1942 został aresztowany, a następnie wywieziony do obozu koncentracyjnego gdzie według jednej z wersji zginął. Według drugiej wersji zginął w getcie warszawskim[5].

Przypisy edytuj

  1. Bogdan Tuszyński, Henryk Kurzyński: Leksykon olimpijczyków polskich. Od Chamonix i Paryża do Soczi 1924–2014. Wyd. PKOl, b.m. i d.w., s. 166
  2. Władysław Zieleśkiewicz: Historia polskiego hokeja. Wyd. Krynica Zdrój 2006, s. 240
  3. Wryk 2015 ↓, s. 510.
  4. Hokejowe Mistrzostwa Polski. „Stadjon”. 1, s. 6, 3 stycznia 1929. 
  5. Wryk 2015 ↓, s. 511.

Bibliografia edytuj

  • Władysław Zieleśkiewicz: Historia polskiego hokeja. wyd. Krynica Zdrój 2006, s. 240
  • Bogdan Tuszyński, Henryk Kurzyński: Leksykon olimpijczyków polskich. Od Chamonix i Paryża do Soczi 1924–2014. wyd. PKOl, b.m. i d.w.
  • Ryszard Wryk: Olimpijczycy Drugiej Rzeczypospolitej. Poznań: Nauka i Innowacje, 2015, s. 510-511. ISBN 978-83-64864-22-3.

Linki zewnętrzne edytuj