Terny

Terny
Терни́
	; Widok wioski z południa
Państwo	Ukraina
Obwód	połtawski
Rejon	łubieński
Populacja (2001); • liczba ludności	; 471
Nr kierunkowy	5361
Kod pocztowy	37503
	Położenie na mapie obwodu połtawskiego Terny
	Położenie na mapie Ukrainy Terny
	49°58′27,7180″N 32°59′24,0682″E/49,974366 32,990019
	Multimedia w Wikimedia Commons

Terny (ukr. Терни́) – wieś na Ukrainie, w obwodzie połtawskim, w rejonie łubieńskim, w silskiej radzie Mychniwci. W 2001 r. liczyła 471 mieszkańców.

Położenie

Wioska jest położona na prawym brzegu rzeki Suła i na obu brzegach jej dopływu – Bułatca. Na północy graniczy z miastem Łubnie, na południe w odległości ok. 2 km znajduje się wieś Wiaziwok, na wschodzie za Sułą – wsie Zasulla i Sołonyca, na zachodzie – Kononiwka і Czudniwci. Odległość od Kijowa – ok. 200 km, od Połtawy – ok. 150 km. W Ternach są 2 większe jeziora przyrzeczne, częściowo wysychające latem – Murne i Krywe. Najstarsza część wsi jest położona nad jeziorem Murnym.

Transport

Przez wieś przechodzi Kolej Południowa, która łączy największe miasta Ukrainy – Kijów i Charków. We wsi znajduje się przystanek kolejowy Terny. Wieś ma regularne połączenie autobusowe z miastem Łubnie.

Pochodzenie nazwy

Nazwa wsi pochodzi od licznych w jej okolicach zarośli tarniny (ukr. терен)

Obiekty kultu

Od 2011 r. w Ternach działa cerkiew pod wyzwaniem św. apostoła i ewangelisty Jana (eparchia krzemieńczucka Ukraińskiego Kościoła Prawosławnego Patriarchatu Moskiewskiego). Dzień patrona wsi jest obchodzony 21 maja. Cerkiew mieści się w przystosowanym pomieszczeniu, wcześniej była w tym budynku szkoła podstawowa.

Obiekty socjalne

W Ternach działa Wiejski Dom Kultury, Wiejski punkt pomocy medycznej. Przy Domu Kultury działa amatorski zespół pieśni ludowej „Terniwczanka”

Ludność

Zdecydowaną większość mieszkańców stanowią Ukraińcy wyznania prawosławnego. Większość mieszkańców zatrudniona jest w sąsiednich Łubniach.

Historia wsi

Najstarsza polska mapa, na której jest zaznaczona wioska Ternyj nad rzeką Bulatec (Atlas historyczny Rzeczypospolitej Polskiej „Ziemie Ruskie” Rzeczypospolitej^[2]) pochodzi z przełomu XVI-XVII wieków.

Za czasów Jeremiego Wiśniowieckiego Terny należały łubieńskiemu klasztorowi bernardynów. Zakonnicy katoliccy założyli w Ternach ogród na powierzchni 12 dziesięcin^[3]. Po opuszczeniu Łubien przez Jeremiego Wiśniowieckiego, Terny według uniwersału Bohdana Chmielnickiego 1657 r. przekazano Monasterowi Mgarskiemu^[4].

W 1721 r. jednocześnie z fundacją przez Piotra I polowej apteki w Łubniach, założono w Ternach i Łubniach dwa „ogrody apteczne”, które miały ogólną powierzchnie 50 dziesięcin^[5].

1781 r. Terny wspominane są jako wieś bez cerkwi (деревня), która liczyła 30 chat, a w roku 1787 – 134 dusz „państwowych ludzi”^[6]

1880 r. na prośbę Departamentu Rolnictwa K. М. Skarżyńska przekazała 30 dziesięcin ziemi w Ternach dla budownictwa szkoły rolniczej, która zaczęła działać od roku 1891, a w 1929 r. przekształcona została w Technikum roślin leczniczych i aromatycznych, a w roku 1950 – w technikum leśne^[7].

Według V. P. Miloradowicza w roku 1903 we wsi Terny parafii Wiazowieckiej było 335 mieszkańców^[8]

Osoby związane z wsią

W Ternach urodziła się ukraińska poetka Natalia Bakłaj (ukr. Наталія Баклай)

Przypisy

↑ Liczby ludności miejscowości obwodu połtawskiego na podstawie spisu ludności wg stanu na dzień 5 grudnia 2001 roku. (ukr.).
↑ AleksanderA. Jabłonowski AleksanderA., Atlas historyczny Rzeczypospolitej Polskiej wydany z zasiłkiem Akademii Umiejętności w Krakowie, [T. 1], Epoka przełomu z wieku XVI-ego na XVII-sty. Dział II-gi. „Ziemie Ruskie” Rzeczypospolitej, Dział opracowany przez Aleksandra Jabłonowskiego [...]., C. i K. Wojskowo – Geograficzny Zakład w Wiedniu, 1889–1904, OCLC 712904557 [dostęp 2019-03-11] .
↑ Бочкарёв К.П. Очерки лубенской старины. – М.: тип.А.А.Левенсон, 1899 г., Т. 1 = 39 с.
↑ Лазаревскій: 1, Ист. очер. 103, 2, Луб. и Вишнев. Кіев. Ст. 1896 г., Ш, 337. и 3, Архив, отр. I, 72.
↑ Лубны, путеводитель по городу [online], www.stejka.com [dostęp 2017-11-20] .
↑ Описи Київського намісництва 70–80 років XVIII ст.: Описово-статист. джерела / АН УРСР. Археогр. комісія; Ін-т історії та ін.; Редкол.: П. С. Сохань (відп. ред.) та ін. – К.: Наук. думка, 1989. – 389 с.
↑ Л.А. Банкова, Т.М. Дяченко, Т.С. Мошнікова. Лубенський краєзнавчий музей. 1991 р.
↑ Милорадович В.П. Средняя Лубенщина. – КС, 1903 г., № 9, с. 245 – 296; № 10, с. 1 – 36; № 11, с. 209 – 240; № 12, с. 518 – 539. Окр.: К.: 1904 г. – 141 с.

Bibliografia

За ред. А.В. Кудрицького Полтавщина : Енцикл. довід.. — К.: УЕ, 1992. — С. 1024. ISBN 5-88500-033-6.
Описи Київського намiсництва 70-80 рокiв XVIII ст. (1989)
Історія міст і сіл Української РСР. Полтавська область

[spis-1] Liczby ludności miejscowości obwodu połtawskiego na podstawie spisu ludności wg stanu na dzień 5 grudnia 2001 roku. (ukr.).

[2] AleksanderA. Jabłonowski AleksanderA., Atlas historyczny Rzeczypospolitej Polskiej wydany z zasiłkiem Akademii Umiejętności w Krakowie, [T. 1], Epoka przełomu z wieku XVI-ego na XVII-sty. Dział II-gi. „Ziemie Ruskie” Rzeczypospolitej, Dział opracowany przez Aleksandra Jabłonowskiego [...]., C. i K. Wojskowo – Geograficzny Zakład w Wiedniu, 1889–1904, OCLC 712904557 [dostęp 2019-03-11] .

[3] Бочкарёв К.П. Очерки лубенской старины. – М.: тип.А.А.Левенсон, 1899 г., Т. 1 = 39 с.

[4] Лазаревскій: 1, Ист. очер. 103, 2, Луб. и Вишнев. Кіев. Ст. 1896 г., Ш, 337. и 3, Архив, отр. I, 72.

[5] Лубны, путеводитель по городу [online], www.stejka.com [dostęp 2017-11-20] .

[6] Описи Київського намісництва 70–80 років XVIII ст.: Описово-статист. джерела / АН УРСР. Археогр. комісія; Ін-т історії та ін.; Редкол.: П. С. Сохань (відп. ред.) та ін. – К.: Наук. думка, 1989. – 389 с.

[7] Л.А. Банкова, Т.М. Дяченко, Т.С. Мошнікова. Лубенський краєзнавчий музей. 1991 р.

[8] Милорадович В.П. Средняя Лубенщина. – КС, 1903 г., № 9, с. 245 – 296; № 10, с. 1 – 36; № 11, с. 209 – 240; № 12, с. 518 – 539. Окр.: К.: 1904 г. – 141 с.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]