Testament wojskowy – forma testamentu szczególnego przewidziana przez art. 954 kc i przeznaczona dla żołnierzy oraz osób powiązanych z Siłami Zbrojnymi. Sporządzanie testamentu w tej formie reguluje rozporządzenie Ministra Obrony Narodowej z dnia 30 stycznia 1965 roku wydane w porozumieniu z Ministrem Sprawiedliwości.

Przesłanki sporządzenia edytuj

Przesłanka co do podmiotu (osoby spadkodawcy) wskazuje na 4 grupy osób, którym przysługuje prawo do sporządzania testamentów wojskowych.

  • żołnierze pełniący czynną służbę wojskową
  • pracownicy cywilni zatrudnieni w Siłach Zbrojnych
  • osoby cywilne towarzyszące siłom zbrojnym
    • członkowie PCK i służby medyczne (np. pielęgniarki)
    • osoby wykonujące czynności duszpasterskie (kapelani)
  • osoby cywilne na obszarze będącym pod zarządem organów wojskowych.

Przesłanka co do czasu mówi, że sporządzenie tego rodzaju testamentu jest możliwe jedynie w razie mobilizacji, wojny oraz w czasie przebywania w niewoli.

Podział testamentów wojskowych edytuj

Porządek prawny wyróżnia 4 odmiany testamentów wojskowych:

  • Testament wojskowy I – zaliczany jest do testamentów urzędowych, szczególnych. Sporządza go sędzia wojskowy, który także odnotowuje go w protokole. Świadkowie nie są wymagani.
  • Testament wojskowy II – zaliczany jest do testamentów prywatnych szczególnych. Wymagana jest obecność dwóch świadków. Od spadkodawcy wymaga się złożenie podpisu.
  • Testament wojskowy III – stosowany w sytuacji, gdy spadkodawca nie jest w stanie złożyć swojego podpisu. Zamiast niego czyni to trzech świadków, których udział jest wymagany. Spadkodawca składa tutaj swoje oświadczenie woli tylko ustnie.
  • Testament liniowy – odmiana testamentu, która może być zastosowana jedynie w wyjątkowym przypadku. Jego przesłanką jest obawa spadkodawcy przed rychłą śmiercią wskutek ran i choroby. Nazwa tego testamentu wywodzi się od charakteru udziału świadków. Ustawa wymaga ich dwóch, ale nie muszą oni być obecni jednocześnie i spadkodawca może złożyć swoje oświadczenie woli w obecności najpierw pierwszego świadka, a potem drugiego.