Tianji
Tianji (chiń. 恬吉[1][2])[b] – chińska kanonierka o napędzie bocznokołowym wodowana w 1868, pierwszy okręt o napędzie parowym zaprojektowany i zbudowany w Chinach[3].
| Historia | |
| Wodowanie |
sierpień 1868 |
|---|---|
Zamówiony dla  Cesarstwo chińskie
| |
| Wycofanie ze służby |
ok. 1902 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
600 t |
| Długość |
56 m |
| Szerokość |
8,3 m |
| Napęd | |
| maszyna parowa, 150 KM | |
| Uzbrojenie | |
| 15[a] haubic 24-funtowych | |
„Tianji” nie był pierwszym chińskim parowcem, ale wcześniejsze konstrukcje były w całości lub częściowo zamawiane za granicą. W chińskich stoczniach zazwyczaj budowano tylko kadłub, a kocioł i maszynę parową importowano lub kupowano w fabrykach nie należących do Chińczyków. „Tianji” został w całości zaprojektowany w Chinach, ale już w czasie jego konstrukcji zrezygnowano z budowy nowej maszyny parowej i zakupiono używaną, którą wyremontowano przed jej instalacją na okręcie. Wybudowany w stoczni Jiangnan w Szanghaju, „Tianji” został wodowany pod koniec (pomiędzy 18 a 27) lipca 1868. Nazwa okrętu, znacząca w języku chińskim „spokojny i pomyślny”, została wybrana jako dobra wróżba zarówno dla okrętu, jak i dla macierzystej stoczni[4].
Okręt służył jako kanonierka na rzece Jangcy[3].
„Tianji” odegrał epizodyczną rolę po tzw. zamieszkach w Yangzhou (1868)[5]. W dniach 22-23 lipca w Yangzhou wybuchły zamieszki wywołane kontrowersyjną, i według niektórych, nielegalną obecnością angielskich misjonarzy. Misjonarze zostali zmuszeni do opuszczenia miasta, brytyjski konsul Walter Henry Medhurst rozkazał kilku brytyjskim okrętom udanie się do Nankinu, gdzie w typowym spektaklu tzw. „dyplomacji kanonierek” wymusił na gubernatorze prowincji Zeng Guofanie ustępstwa i przeprosiny. W czasie „negocjacji” z Zeng Guofanem brytyjskie okręty trzymały „Tianji” i jego załogę jako zakładników[6].
Najprawdopodobniej został wycofany ze służby ok. 1902, kiedy zongdu (gubernator generalny) prowincji Jiangsu, Jiangxi i Anhui Liu Kunyi rozpoczął modernizację floty i nakazał sprzedaż wszystkich przestarzałych jednostek[3].
Uwagi edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ 恬吉. beiyang.org. [dostęp 2010-12-31]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-07-06)]. (chiń.).
- ↑ 恬吉. Chinese Warships Museum. [dostęp 2010-12-31]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-10-02)]. (chiń.).
- ↑ a b c Richard N. J. Wright: The Chinese steam Navy 1862-194. London: Chatham, 2000, s. 33-34. ISBN 1-86176-144-9.
- ↑ Ssu-yü Teng, John King Fairbank: China's response to the West : a documentary survey, 1839-192. Cambridge, Mass.: Harvard University Press, 1979, s. 64. ISBN 0-674-12025-6.
- ↑ Alvyn Austin: China's millions : the China Inland Mission and late Qing society, 1832-190. Grand Rapids, Mich.: William B. Eerdmans Pub., 2007, s. 129-130. ISBN 0-8028-2975-9.
- ↑ Laird Clowes: The Royal Navy: A History From the Earliest Times to the Death of Queen Victoria. Londyn: Sampson Low, Marston and Company, 1903, s. 221-222.